Links 

Gisteren was het de dag voor de linkshandige. Dat zag ik op televisie. Wat voor dag? Een dag om aandacht te vragen voor de linkshandige mens. "De linkshandige worden gediscrimineerd" zei een vrouw die demonstratief in beeld kwam. Waarschijnlijk de voorzitter van de club van linkshandige. "Alles is gemaakt voor rechtshandige. Er is dan nu wel een schaar voor linkshandige maar dat is dan ook alles" vertelde ze. "Ik kan niet eens m’n appeltje schillen met een dunschiller want die zijn er alleen voor rechtshandige." Haar dochter hoefde ze niet te vragen om haar te helpen bij het schillen van haar appeltje want ook zij was linkshandig en waarschijnlijk lid van de jongerenafdeling van de club voor linkshandige. De tranen sprongen in m’n ogen en ik zou het liefst persoonlijk het appeltje voor haar komen schillen. De dochter had moeite met het schrijven in een schrijfblok. De rug van haar hand kwam dan tegen de ringen van haar schrijfblok en dat was niet prettig. Ja, dan heb je echt een groot probleem. De linkshandige mens moet maar eens geaccepteerd worden in deze maatschappij. Dat vind ik ook. Er moeten spandoeken komen. Boten door de grachten van Amsterdam met daarop allemaal linkshandige mensen en een paar rechtshandige die solidair willen zijn. Linkshandige dansende mensen op een boot die ook nog eens een boodschap willen overdragen. Dat lijkt me een goed plan. Er zijn vast een paar linkshandige ministers te vinden die ook wel een bootje willen huren en mee willen varen en opkomen voor deze minderheidsgroep. Zelfs ministers die niet alleen linkshandig maar totaal links zijn en ministers die nog veel linker zijn. Een boot voor linkshandige voetballers moet ook door de grachten mee varen. En ook nog misschien één voor linkspotige om in voetbaltermen te spreken. Iedereen moet z’n steentje bijdragen. De tv-producenten staan al in de rij om het programma "uit de kast voor linkshandige" te maken. O, ik zie het al voor me; Een studiefeestje met allemaal van die kakkerstudentjes waar op het einde van de avond alle studenten bijeen worden geroepen want Fredrik-Jan moet iets belangrijks vertellen. De spanning stijgt. Hij kan z’n tranen nog maar net bedwingen. "Ik ben linkshandig" gooit hij in de groep en het hoge woord is eruit. Eindelijk dan. Hij liep al jaren rond met z’n geheim. Alle studentjes waren geschokt maar desondanks word Frederik-Jan geaccepteerd en opgenomen in de groep. Eén student slaat vriendschappelijk z’n arm om Frederik-Jan heen en zegt: "Dat heb ik altijd al van jou gedacht. Maar je blijft gewoon één van ons, biertje?" Er komen vast praatgroepen om ervaringen uit te wisselen. Hoe ga je om met het feit dat je linkshandig bent?

Zelf ben ik ook niet helemaal zo als ik moet zijn. Of moet ik het woordje "ook" weglaten voordat ik een linkse beuk op m’n gezicht krijg? Hoezo "niet zoals ik moet zijn." Leg uit? Nee, dat doe ik niet! Ik zat op een internaat met allemaal anderen die ook anders waren dan anders. Maar omdat iedereen anders was, was het eigenlijk heel gewoon om anders te zijn en zou alleen een "gewoon" iemand anders zijn tussen al die anders zijnde andere. Begrijpt U het nog? En daar op dat internaat was ook een discotheek. Een aangepaste discotheek. Daar heb ik haar ontmoet, mijn grote liefde. Ze heette Josefien en sprak met een plat achterhoeks accent. Alleen dat al was anders maar daar zat haar "anders zijn" niet in. Ik had haar al een tijdje op het oog maar die avond trok ik mijn stoute schoenen aan en heel verlegen stapte ik op haar af en vroeg haar al hakkelend en nog verlegender: "ha..ha..hallo, wil je v..v..v.verkering met mij?" Waarop ze met haar tukkersaccent antwoordde: "Ja, da’ zou’k wel wille maar ik heb geen tiet!"  "Ach", grapte ik spontaan, "ik mankeer ook iets." Ik keek haar aan en mijn ogen zakten automatisch iets naar beneden. Ze had gejokt want tiet had ze genoeg. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Verliefd op dat meisje in die aangepaste discotheek. Daar zat ze op een bank. Ze had acne en ze liep een beetje mank. Ze had ook nog een spraakgebrek en miste een been maar dat was voor mij geen enkel probleem. Want haar glazen ogen straalde zoveel liefde naar me toe en al stotterend zei ze tegen mij I lo lo love you. We hebben ook nog klompvoetjegevreeën met elkaar. En ondanks al haar mankementen waren we heel gelukkig met elkaar. Haar "anders zijn" zat ‘m in het feit dat ze linkshandig was. 

En waarom ik niet helemaal ben zoals ik moet zijn? Dat vertel ik niet. Ik ben gewoon zoals ik ben.

Walter