Mobiele familie

Mobile familie

Ik wist dat de dag eens zou komen. De dag dat ik er ook aan zou moeten geloven. En gisteren was het dan zo ver. Geheel tegen m’n zin en gedwongen door de vlugge maatschappij ben ik nu eigenaar geworden van een mobieltje met alles erop en eraan. “Pap, jij moet ook Whats App nemen want dan kan ik je bereiken als ik je nodig heb. Want als ik straks op de middelbare school zit en ik heb een tussenuur dan kan ik je even appen.” Had m’n dochter al een aantal keer tegen me gezegd. “Appen? Je kan me toch ook gewoon bellen.”  “Ja duhh, dat gaat allemaal van mijn beltegoed af. En dat is “vet duur.” Het beltegoed wat ze notabene van mij krijgt. “Ja pap, daar heeft ze wel gelijk in” zei m’n jongste snotneus heel eigenwijs. Bevestigend knikte mijn vrouw naar mij met een “ah, toe nou gezicht” wetende dat ik eigenlijk niet aan de app wil. Maar ik zwichtte voor mijn drie vrouwen. “Nou, goed dan. Ik laat wel WhatsApp op m’n mobieltje zetten.” zei ik overstag gaand. “Downloaden heet dat pap”, riepen m’n dochters enthousiast in koor terwijl ze een soort idioot vreugdedansje deden; “Papa gaat ook WhatsAppen.” Niet veel later liep ik met mijn harem door het centrum en bezochten we een telefoonwinkel. “Ik wil graag WhatsApp hebben op mijn mobiel” zie ik tegen de verkoper die de helft jonger, drie kwart vlugger en vijf keer hipper was dan ik. “Dat kan. Wat heeft U nu voor mobieltje?” Ik legde m’n telefoontje op de balie. De jonge verkoper keek me verbaast aan en begon ietwat te lachen. “Maar meneer, dat is een oud modeltje, bijna antiek” zei ie alsof ie een net opgegraven schat uit de middeleeuwen voor zich zag liggen. “Nou” bromde ik geïrriteerd, “deze is nog maar vier jaar oud hoor!” “Ja, de tijd gaat snel en de techniek ook. Hier kan geen WhatsApp op meneer.”  “Nou jammer”, zei ik terwijl ik stiekem opgelucht adem haalde en dacht “daar kom ik mooi mee weg.” Een mooi smoesje om geen WhatsApp te hebben. Ik draaide me om, om vervolgens met m’n gezin de winkel uit te lopen. “Maar…” hoorde ik de jonge verkoper tegen me roepen terwijl ik niets liever wilde dan zo snel mogelijk weg om te voorkomen dat ik straks toch aan de WhatsApp moet: “Ik heb voor U een telefoontje, dat kost U niks.” Nou, dat hoor ik altijd graag en daar sta ik altijd voor open. Dingen krijgen die niks kosten. Van de week kwam er ook zo’n troela bij mij aan de deur.  “Meneer, wij maken vandaag mensen bij met een gratis krant. Alstublieft” en ze duwde me een krant in handen. “O, nou dank je wel, daar ben ik blij mee en ik deed de deur dicht om vervolgens m’n net gescoorde gratis krantje te gaan lezen. Meteen ging weer de bel. “Mag ik m’n krant terug” vroeg de troela. “Krant terug? Die heb je me net onder het motto “wij maken vandaag mensen blij” gratis gegeven en ik ben er inderdaad heel blij mee” zei ik tegen haar. “Ja, maar meneer, wij vragen U dan wel om lid te worden van….. “Nee, ik wil nergens lid van worden.”  “O, maar dan uh….zei de troela wat verlegen.” Ach, ik begreep haar wel maar “gratis gegeven is gratis gegeven” grinnikte ik in mezelf. Lekker puh! Een krantje weggegeven zonder abonneecontract, leg dat maar uit aan je baas, dacht ik. Hahaha.

Enfin, “Met dit mobieltje kunt U Whats Appen en U kunt dit en dat en….. het wijst zich allemaal vanzelf. De beschrijving zit er bij.” Het ging allemaal in een razend tempo. Voordat ik het wist stond ik met een tasje met mobieltje erin in m’n hand. “Dat is dan…..”  “Hè?” keek ik de verkoper vragend en verbaasd aan. “U betaald alleen de abonnementskosten die met een paar euro verhoogd word omdat er meer op zit en eenmalig voor de aanschaf van Uw mobieltje.” “Het was toch gratis, dat hoorde ik toch goed?” dacht ik. Maar, ik rekende snel af en was allang blij om van dat gedeun waar ik toch niks van snap af te zijn.

Ik heb nu dus een mobieltje met de hele zooi erop. Inclusief de verschillende piepjes, belletjes en pingeltjes voor de mailtjes, de Whats Appjes en de facebookberichtjes die te pas en te onpas afgaan als er iets binnen komt. Het ergste is nog….door dat ik me heb aangepast om “mee te doen” hebben we nu dus allemaal zo’n ding. Mijn vrouw, mijn twee dochters en ik nu dus ook. Je kunt door het gepiep van alles wat binnenkomt elkaar bijna niet meer verstaan. Voordeel is natuurlijk dat dat ook niet meer hoeft. We sturen elkaar nu gewoon een “appje” terwijl we naast elkaar op de bank zitten. Ik word er helemaal gek van! “We zijn onderhand een mobiele familie!” riep ik geïrriteerd. “Het beheerst hier in huis verdomme zowat het hele leven.” We hebben meer mobieltjes, oortjes en opladers in huis dan boterhammen. Het lijkt wel de eerst levensbehoefte te worden. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn. Laatst wilde ik gaan stofzuigen. Ging niet. Waarom niet? Alle stopcontacten waren bezet! Alles lag op te laden. “Ja pap, nou even niet stofzuigen. M’n mobieltje is aan het laden, dat zie je toch.”  Alle vrije tijd wordt in die mobieltjes gestoken en niet alleen door m’n dochters. Ook m’n vrouw is “verslaafd” aan dat ding. Ze heeft de boerderij ontdekt op haar mobiel. Dat is één of ander spel waarin zij de boerin is en moet zorgen voor alle beesten en gewassen. “Mijn digitale boerin” noem ik ‘r weleens. Als de koeien niet op tijd worden gemolken gaat haar mobiel loeien en als de kippen niet gevoerd zijn tokt d’r mobieltje. En dat terwijl ik rustig op televisie een programma wil volgen. Van de week zelfs ‘s nachts. Ja, echt. ’s Nachts. We lagen in bed en om half drie begon haar mobieltje luid te piepen. Ik schrok wakker. “Wat is er, wat is er, het rookalarm?” riep ik wat slaperig en in paniek. Het rookalarm is het enige wat eventueel ’s nachts kan piepen als we slapen. Verder piept er ‘s nachts bij ons niet zoveel. “Nee schat, zaaien, je weet wel. Ik moet gaan zaaien.” “Ow oké” zei ik enthousiast. “Daar mag je me natuurlijk altijd voor wakker maken schat.” “Ja hallo, op m’n mobieltje, de boerderij hoor! Dat gaat gewoon door, dat moet ik bijhouden. Daar moet aandacht aan geschonken worden. Ook ‘s nachts! Ik ben toch een boerin volgens jou.” Snauwde ze tegen mij. “Verdomme, moet je me daarvoor wakker maken?” dacht ik. Maar.... ik was nu toch wakker dus vroeg ik haar voorzichtig, heel zachtjes en lief: “Mag ik dan jouw boer zijn?” “Hoezo, moet je ook even zaaien dan? Ik dacht dat je daar niet aan wilde.

En nu, nu ga ik drie weken full time m'n nieuwe mobieltje bestuderen om te weten te komen hoe alles werkt. Drie weken? Tja, ik ken mezelf.

Walter