Recept: positieve ellende

Recept: positieve ellende

Oké, Het leven gaat niet altijd over rozen. Je krijgt bij je geboorte geen garantiebewijs mee voor een 100% zorgeloos leven. "Ieder huisje heeft zijn kruisje." Maar vaak wordt de negativiteit wel erg benadrukt. Als ik 's avonds voor de televisie zit wordt ik overspoeld door ellende. En dan heb ik het niet over de serieuze wereldproblematiek die ons allen angst aanjaagt. Nee, ik heb het dan over programma's als "Een dubbeltje op z'n kant", "Geen cent te makken", "Mijn leven in puin", "DNA onbekend", "Uitstel van executie"  of "Help, mijn man is klusser" waar de vrouw aan haar man huilend en hysterisch vertelt onder druk van de camera dat hij nog een laatste kans krijgt om de bouwval waar ze nu in wonen te gaan vertimmeren tot een bewoonbaar huis voordat zij de echtscheiding aanvraagt en met de kinderen vertrekt. Of de kijker kan meekijken in de financiële administratie van een bijna failliet gezin. Dat wordt de kijker voorgeschoteld op een televisieavondje. Moet ik daar naar kijken? Vroeger zag je een pasgetrouwd stelletje die dolverliefd in de Honeymoonquiz kandidaat waren en leuke opdrachten moesten vervullen om zo te proberen in de finale een droomreis te winnen. Nu zie je pasgetrouwde stelletjes waar de "koek nu al van op is" als kandidaat in scheidingsprogramma's als "Hotel divorce." Alles wordt zo negatief gezien. We worden door de televisie gevoed met ellende. Zelfs het drama in de dramaseries is zó "drama" dat een ontspannend avondje tv kijken wel erg dramatisch is. Wat dat betreft is de televisie geen goed voorbeeld. In het dagelijks leven word alles ook zo vaak negatief geïnterpreteerd. Woorden worden verkeerd uitgelegd en vele tenen zijn blauw omdat men zich daar al snel op getrapt voelt. Jammer is dat. Er is immers nooit iemand geweest die gezegd heeft dat het leven makkelijk zou zijn. Je moet er zelf iets van maken. Het leven met een handicap maakt het er niet gemakkelijker op en ik kan het weten. Hoewel er een hoop negatieve aspecten aan kleven en ik tegen een hoop negatieve dingen aanloop probeer ik de soms pijnlijke opmerkingen met een glimlach te relativeren. Hoe ik dat doe? Mijn eigen recept, positieve ellende: neem wat realiteitszin, een handje vol verdraagzaamheid, een aantal korreltjes zout en een flinke dosis humor. Meng dit goed door elkaar en je ziet de negativiteit heel wat positiever. Dat maakt het leven een stuk aangenamer. Ik kan het iedereen aanraden.

Sinds mijn achtste jaar heb ik een hersenbeschadiging. Toen ik daar uiteindelijk aan gewend was (als je dat al wennen kunt noemen) werd het in eens hersenletsel genoemd. Weer wat later werd het Niet Aangeboren Hersenletsel en om in het rijtje van aandoeningen met afkortingen te horen is het nu ineens NAH geworden. Tja, wat heb ik nou eigenlijk en wat is nou de juiste benaming daarvoor? Je zou er met al die afkortingen een leuke televisiequiz van kunnen maken. Zo maak je van de ellende toch nog iets leuks. Overigens heb ik ook last van chronisch GTK.

Mijn buurman zei laatst tegen mij: "ik werk voor jouw centen" Waarop ik zei: "maar niet hard genoeg zo te zien aan mijn maandelijkse inkomen. Daags erna heb ik hem dan ook ontslagen. Zo was er een tijdje geleden een sportieve feestdag op de korfbalclub van mijn dochtertje. Er werd een toernooi georganiseerd waaraan ook de vaders aan mee mogen doen. "Pap, doe jij ook mee?" vroeg mijn dochtertje. Als ik hardloop dan trek ik nogal met mijn been. Ik zeg zelf weleens gekscherend: "ik loop als een op hol geslagen pingping" en daar schaam ik me best wel voor. Ik vertelde mijn dochtertje dan ook dat ik niet mee zou doen. Ik vond het zelf ook heel jammer. Ik zag de diepe teleurstelling in haar verdrietige gezichtje waarop ik mezelf  "een schop onder m'n kont gaf" en mezelf bestraffend toesprak: "verdomme, zet je eigen schaamte opzij. Voor je dochter ben je gewoon haar vader net als iedere vader. Wat is nou belangrijker: jouw schaamte of je dochter" Ik luisterde naar mijn eigen woorden ik en besloot toch mee te doen. Ik werd ingedeeld bij een leuk team met allemaal andere vaders. We waren allemaal fanatiek. Tja, ik loop niet langzamer maar wel anders en dat valt op. Omdat we meer spelers hadden dan dat er spelers op het veld mochten staan werd er doorlopend gewisseld. Waarom ik niet gewisseld werd net als ieder ander? Precies: daarom! Zo gaat dat al mijn leven lang. Ach, ik vond het wel best want ik had plezier in het spelletje. Op een gegeven moment kreeg ik een bal op m'n neus. Bril scheef. Kan gebeuren. Niks ernstig. Maar wat gebeurt er, de scheidsrechter, een meisje van een jaar of twintig fluit en legt de wedstrijd stil. Alle spelers, inclusief die van de tegenpartij kwamen naar me toe gerend en vroegen: "gaat het?" Ze stonden allemaal om me heen. Ik weet niet wat me overkwam. Ik ben een volwassen man, geen kind van vijf die bij de F-jes speelt. Als klap op de vuurpijl sprak de scheidsrechter mij ook nog even troostend toe met de woorden: "Jij mag een stafworp nemen en je moet op die goal schieten."   Alsof ik....nou ja, laat maar zitten. In plaats om me daar aan te ergeren nam ik mijn eigen recept ter harte en al lachend scoorde ik...... "in die goal!!" Mijn recept zette ik ook in toen ik laatst mijn kinderen van school ging halen. Al wachtend op het schoolplein kwam er iemand naar me toe en zei tegen mij, alsof ze water zag branden: "ik zag jou van de week auto rijden. Mag jij dat met je hersenziekte?" Zo stomverbaasd als zij was toen ze mij zag autorijden, zo stomverbaasd was ik door deze opmerking. Dit vroeg om een humoristisch antwoord: "nee, eigenlijk niet maar na een paar biertjes kijk je niet meer zo nou." Het is overigens geen ziekte: van een ziekte genees je of je gaat er aan dood en in mijn geval geen van beide. Over auto's gesproken: ik rij in een automaat. Mensen vinden dat schijnbaar zielig want vaak zegt men dan, heel onnozel: "o, maar dat geeft toch helemaal niet. Mijn opa rijdt ook in een automaat" Hahaha, ik kan er wel om lachen. Ook krijg ik weleens opmerkingen, vooral van mensen uit mijn verleden, waar mijn recept ook weer goed van pas komt, als: "heb jíj kinderen?????" met een verbaasde nadruk op jij. Waarop ik dan steevast antwoordt: "Ik heb een hersenbeschadiging.....maar uh, daar is niks mis mee" met een duidelijke wijzing naar mijn "productieafdeling."
Ach, als iedereen nou dit recept zou gebruiken dan ziet het leven er toch weer een beetje positiever uit.

En van blauwe tenen...daar heb ik in ieder geval geen last meer van. Nu alleen nog van mijn chronische GTK af proberen te komen.

Walter