Vaderdag

Vaderdag

Ik heb gisteren sokken gehad. Tja, het was vaderdag. En dan krijg ik altijd sokken. Trouwens, niet alleen op Vaderdag krijg ik die dingen. Ook op mijn verjaardag, met Sinterklaas of met kerst. Het ideale cadeautje voor vader want "dat komt altijd van pas." Of ik krijg een pan want "die hebben we toch nodig", zegt mijn vrouw dan. Ga ik nog met mijn kinderen de stad in om een leuk Moederdagcadeautje te scoren, speciaal voor moeder, nee ik krijg iets wat "we" toch nodig hebben.  Maar het mooiste is toch altijd de cadeautjes die ik van m'n kinderen krijg; de plak en knutselwerkjes die ze vol liefde op school hebben gemaakt. Een papieren stropdas die je niet eens hoeft te strikken want het ding plakt zo al aan je blouse vast door al het plaksel wat er nog aan zit of een fotolijstje met daarin een door de juffrouw bedacht versje. Elk jaar krijg ik weer een ander leuk zelf geknutseld bouwwerk van mijn kinderen. Elk jaar is het dus weer een verrassing wat ik krijg. Voor mijn vader was het geen verrassing meer. Die kreeg elk jaar met Vaderdag een gekleid asbakje. En m'n vader rookte niet eens. Maar ja, dat was de opdracht op school: klei een asbakje voor vaderdag. Dus dat deed je. M'n vader is na de vierde keer dat hij zo'n gekleid "rookbakje" kreeg, die dingen maar gaan verzamelen. Zo deed hij er toch iets nuttigs mee. We waren met vier kinderen thuis.....keer zoveel gekleide asbakjes is.... een hele grote verzameling. Ik ben blij met de cadeautjes en heel blij met m'n sokken. Weer twee paar erbij. Gelukkig, zou ik bijna zeggen. Hoezo gelukkig? Nou, het lijkt wel of er een "sokkendief" bij ons in huis rondwaart. Sokken verdwijnen bij ons spontaan. "Pap, ik heb geen sokken meer" roept m'n dochter me luidkeels toe. "Walt.. ik heb maar één sok. Hoe kan dat, jij zorgt toch voor de was?" krijg ik dan ook nog eens van mijn vrouw te horen. Alsof ik er iets aan kan doen. Alsof ik de "sokkendief" ben. Maar mijn sokken verdwijnen ook spontaan of ik hou er altijd maar één over van een paar. Ik krijg ook altijd sokken met een motiefje erin. Leuk joh! Met een streepje of een rondje of met een streepje én een rondje. Dat is om het makkelijk te maken! Maar in de praktijk blijkt het toch helemaal niet zo makkelijk te zijn. Bij het opvouwen van de was hou ik altijd sokken over die niet bij elkaar passen. Irritant, echt irritant. Maar daar heb ik nu wat op gevonden. Om de irritatie om te zetten in iets leuks heb ik er maar een spel van gemaakt, "Sokkenmemory." Het is zo langzamerhand het favoriete spelletje bij ons thuis geworden. Elke zondagochtend spelen we dit spel. Dan gaan alle "éénlingsokken" op een grote hoop en gaan we met z'n alle op "sokkenjacht." Op kousenvoeten sluipen we dan door het huis op zoek naar de bijpassende sokken. Er wordt dan fanatiek gezocht. Achter de kast, onder het bed of in het laadje van het bureau van m'n dochter. De "verdwenen" sokken zijn dan ineens overal te vinden. Wie de meeste sokkenpaartjes compleet heeft die wint. Helaas heb ik nog nooit gewonnen. Ja, één keertje had ik de meest sokkenpaartjes maar de helft waren "wittebonensokken" en die tellen niet mee. "Wittebonensokken" zijn sokken waar de gaten in zitten en de teen of tenen uitsteken en dus "rijp' zijn voor de prullenbak. Ik was het zo zat dat ik altijd het minste aantal sokkenpaartjes had en ik weigerde nog langer om steeds maar vier dagen met dezelfde sokken te doen dat ik uit frustratie in m'n eentje op "sokkenjacht" ben gegaan. In de eerste de beste sokkenwinkel kocht ik vijftien paar effen zwarte sokken. Geen motiefje, geen streepjes, geen rondjes, geen streepjes én rondjes....kom op hé, ik ben een man!  "Papa heeft allemaal zwarte sokken gekocht" riep m'n jongste dochter. "Dat is niet eerlijk want dan win je altijd pap. Dat is veel te gemakkelijk. Je bent gediskwallinogwat!" 

Bij het inruimen van m'n sokkenla vond ik nog twee oude sokken. Als mijn kinderen die eens mooi gaan beplakken, versieren en vullen met al hun zakgeld dan heb ik volgend jaar "twee sokken in één klap". Een mooi Vaderdagcadeautje.

Walter