Wat een land

Wat een land

Mijn dochter speelt viool. Dat doet ze best aardig. Iedere week volgt ze trouw en enthousiast vioollessen. Ze zou dan ook heel graag een keer samen met de grote André Rieu willen optreden. Daar droomt ze van. "Dat lijkt me mooi. Samen met André Rieu, mijn idool, optreden in een stadion of op een groot podium." Ik vind het als vader prachtig dat ze dat wil maar ik heb haar meteen duidelijk gemaakt dat niet alle dromen uitkomen. Toch?

Van de week zag ik in een nieuwsprogramma dat er voetbalclinics worden gegeven aan ontspoorde hangjongeren. De boefjes mogen gratis, jawel, helemaal gratis en voor niks een voetbalclinic volgen. Gegeven door bekende voetballers in een echt voetbalstadion. Echt waar? Ja echt waar. De verslaggever vroeg aan één van de ontspoorde jochies wat hij hiervan vind; "Mooi man, anders heb ik niks te doen. Dan zit ik hier met m’n matties een beetje te chillen en gaan we mensen lastig vallen en boos maken. Dat is kicken joh", zei de snotneus van een jaar of dertien met een grijns op z’n gezicht. "Ik ben blij dat er van deze voetbalclinics zijn voor deze jongeren. Het kost niks dus ze kunnen er gratis aan deelnemen. En zolang ze met sport bezig zijn kunnen ze zich niet bezig houden met criminele activiteiten. Het is een goed initiatief", zei onze minister van justitie. Wel verdomme! riep ik harduit. Ik betaal een vermogen aan de hobby’s van mijn kinderen en soms moet ik vertellen dat iets niet gaat omdat het te duur is. Ik moet tegen mijn dochter vertellen dat haar droom om samen met haar idool in een groot stadion op te treden niet reëel is en die jeugdige crimineeltjes doen alles wat onze Lieve Heer verboden heeft en die mogen op kosten van de belastingbetaler onder de noemer “hulpverlening” een gratis voetbalclinic volgen gegeven door hun idolen! Om ze van de straat te houden. Wat heeft opvoeden voor zin als zelfs de minister zulke uitspraken doet? Moet mijn kind eerst crimineel zijn om in aanmerking te komen voor gratis vioollessen? Worden die lessen dan gegeven door de bekende violist op een groot podium? "Luister meid", zei ik tegen mijn dochter de volgende dag, "als je vanmiddag uit school komt, dan ga je naar het park. Je gaat daar op een bankje hangen en iedereen die langs komt ga je lastig vallen. Probeer het vooral bij oudere mensen. Die zijn wat instabieler. Trap de rollator maar in elkaar of zo. Scheld ze uit en spuug ze in het gezicht." "Hoezo?" vroeg mijn dochtertje verbaast. "Dat mag toch niet? En dat durf ik niet eens." "Doe het toch maar, dan heb ik een verrassing voor je" moedigde ik haar aan.

Het is toch van de gekke dat het zo gaat in Nederland. Probeer je je kind een nette opvoeding te geven, zien ze op televisie, dat als je dingen doet die ver "buiten het boekje" gaan je daar voor wordt beloond. En, “die meneer, die ons land moet besturen draagt het nog een warm hart toe ook.” Hoezo, goed voorbeeld? Waar zijn we mee bezig? En waar leidt het naar toe? Jarenlang heb ik vrijwilligerswerk gedaan in een bejaardenhuis. Met hart en ziel zette ik me in. Gelukkig zijn er nog veel meer mensen die dat doen. Een praatje maken met de bewoners, een spelletje doen, koffie schenken of gewoon een wandeling maken. Prachtig. Maar dit liefdadigheidswerk wordt in één adem genoemd met een taakstraf. Hoe denigrerend kun je zijn naar de mensen die zich vol liefde hiervoor inzetten? De mannen van de plantsoenendienst die er voor zorgen dat al het groen er weer goed bij ligt en de perkjes worden geschoffeld doen dit werk met plezier. Hoe minachting is het dan naar die werknemers toe als dit werk als taakstraf wordt opgelegd? Schandalig! Een lachertje voor de crimineel. Wat een land. Wat een beleid.

Ik probeer mijn kinderen netjes op te voeden en waarde en normen bij te brengen. Dat is mijn taak als vader. En wat ze er later mee doen….ik kan alleen maar hopen dat ze op het rechte pad blijven. Pas geleden zagen we een film; een meisje kon alleen maar presteren met een “pilletje.” Al het bijhorende kwam langs in de film: pillen, meer pillen, nog meer pillen, verslaafd, drugs, stelen, afpersing, housefeesten en uiteindelijk coma. Gelukkig waren mijn dochters goed onder de indruk en erg geschrokken. "Zo zie je maar hoe die rotzooi je kapot kan maken." sprak ik mijn kinderen opvoedkundig toe. "Pap, ik ga dat echt nooit doen" zei mijn jongste dochter geruststellend tegen mij. Ik mag hopen dat de boodschap lang blijft hangen. Het meisje uit de film ontwaakte uit haar coma door de sterke geur van een appeltaart die onder haar neus werd gehouden. Potverdorie, als mijn ouders dat hadden geweten……dat had me twee maanden gescheeld, grapte ik. "Pap, het is maar een film, het is niet echt" riep m’n dochter me toe. Zoals mijn dochters geschrokken waren van de film over drugs zo schrok ik een tijdje geleden. Waarom? Ik liep ik op straat, ik was op weg naar huis. Ineens zette iemand, zomaar uit het niets, een fiets dwars voor mij neer zodat ik er niet door kon. "Hello" zei de jongeman die aan de ander kant van de fiets stond. Hij brabbelde op een wat vlugge manier iets onverstaanbaars tegen mij. Ik verstond hem niet. Niet alleen omdat hij onverstaanbaar was maar ook door de toch wat beangstigde situatie die ontstond. "Do you hef a wietpas" vroeg hij op een luide en wat agressieve toon. Hij was Engels en niet hellemaal nuchter geloof ik. Nou ja, Engels…hij sprak Engels. Een wietpas, Ik? Nee, ik heb dat niet en ik wist niet eens dat daar een pas voor is. "No, I don't hef a wietpas." zei ik op m’n beste Engels. "Wah not?" vroeg hij mij verbaast. Tja, wah not? Daarom not! Zou hij denken dat iedereen hier een wietpas heeft? De situatie werd grimmiger. Het was mij wel duidelijk dat hij zo’n pas nodig had. Ik stond te trillen op m’n benen. Ik wilde doorlopen, ik wilde naar huis. "I have only a pasje van de bibliotheek" grapte ik, maar daar was ie niet in geïnteresseerd. "And go nou aan de kant want I walk nou een eind verder" riep ik als een held op sokken. Hij maakte een wegwerp gebaar naar mij, sprong op zijn fiets en reed weg. Pfff… zuchtte ik en liep met het angstzweet in mijn bilnaad richting huis. Drugs is niet mijn wereld. Ik moet er ook niks van hebben. Al die rotzooi. Ik was dan ook heel verbaasd dat zoiets mij overkwam. Maar ja, men kan natuurlijk niet aan mijn neus zien of ik nou wel of niet gebruik. Toch? Ik ben iemand die “binnen de lijntjes leeft.” Roken, alcohol en zeker drugs of “rotzooi” zoals ik dat noem is niet aan mij besteed. Haha, “binnen de lijntjes” is in deze context misschien een beetje raar gezegd realiseer ik me nu. Natuurlijk heb ik weleens een biertje op en gerookt heb ik ook weleens. Stiekem. Om stoer te doen. Samen met mijn eerste vriendinnetje in het bos. Gatverdamme, wat vond ik het vies. Roken bedoel ik! Toen de “verkering” uit ging, ging de sigaret ook uit. Sindsdien heb ik nooit meer….stoer gedaan. Het is niet mijn wereld. Een vriendin vroeg me ooit: "Ga je mee naar de nieuwe koffieshop. Die gaat vandaag open?" "Ja, leuk, gezellig" antwoordde ik. Achteraf heel naïef. Wist ik veel. Toen ik twee koffie bestelde vroeg de barman of ik er iets "bij wilde." "Suiker en een klein beetje melk alsjeblieft" zei ik. "Nee lul, of je ook een stickie wil", bedoelt hij, "je bent hier in een koffieshop" zei die vriendin. Ik keek haar verbaast aan. "Wiet, drugs, verslaaft, je weet wel!" Nee, ik wist het niet. En dat wil ik ook niet weten. Mijn enigste verslaving is koffie maar deze "koffiiewinkel" had een ander doel. Naïef?

Vanmiddag kwam m’n dochtertje uit school. Heel voorzichtig ging de achterdeur open en met een bijna verontschuldigde blik zei ze zachtjes, "Pap, ik hoef toch niet echt naar het park om mensen lastig te vallen. Je maakte toch een grapje hé?" "Natuurlijk was dat een grapje." "Ja, dat dacht ik al", sprak mijn dochtertje mij bestraffend toe. "Want zo iets zeg je toch niet tegen je kinderen. Dat is niet echt opvoedkundig verantwoord, pap."

"Maar uh...wat was de verrassing nou?"

Walter