Whats App

Whats App

Mijn dochter kwam thuis van school: "Pap, ik wil een ander mobieltje!" werd mij toegeroepen. O? was mijn reactie. "Ook goede middag." "Ja, ik sta vet voor schut met dit ding. Hier kan ik alleen maar mee smsen en bellen. Ze lachen me gewoon uit op school omdat ik maar zo’n simpel ding heb. Ik wil whatsApp!" zei m’n puberende dochter. Wat? Werd je vroeger nog uitgelachen op het schoolplein omdat je moeder zelf achter het naaimachine een broek voor je had gemaakt met bloemetjes erop, nu is het omdat je niet het nieuwste model mobieltje hebt. Dacht ik een paar maanden geleden mijn dochter blij gemaakt te hebben met een mobieltje als cadeau, is dat ding nu al "uit." De volgende dag ben ik naar zo’n telefoonwinkel gegaan. Even oriënteren. Ik stond te kijken naar al die moderne telefoontjes waar ik de ballen verstand van heb. Ineens stond er een jonge, hippe en snelle verkoper naast me die op een uitbundige en enthousiaste manier tegen me riep: "Goede middag meneer, fijn dat U voor onze winkel kiest. Wij staan U graag te woord als U vragen hebt. Zoekt U iets, kan ik U nu vast helpen?" "Nou uh…ik zoek een mobieltje voor m’n dochter….met whatsApp." "Voor Uw dochter, met whatsApp? Dan heb ik iets voor U" zei de jolige verkoper. Is dit een verkooptechniek of werd ik nou gewoon voor lul gezet? "Meneer, ik heb hier een telefoontje en daar kunt U mee Whatsappen, chatten, er zit Jelle Bens op, er zit een app op waar je mee direct op instagram kan… "Het was voor mij allemaal abracadabra."

Nu heeft ze zo’n mobieltje met heel de fl….boel er op. De hele dag zit ze op dat ding te whatsappen met vriendinnen over….tja, waar eigenlijk over;  Hallo, ik ben hier. Waar ben jij? Ben je aan het doen? Wat eet je? Als ik dan als vader zeg: "ga iets nuttigs doen. Heb je geen leuk boek?" "Hé?", antwoord ze dan half luisterend van achter haar mobieltje. "Jawel, ik heb Facebook."  "Facebook?" "Ja pap, da’s cool joh." zei m’n dochter. Ik ben niet iemand die zich veel bezig houd met de digitale en moderne wereld. Maar ik raakte toch wel wat nieuwsgierig en je moet toch soms "mee" om op de hoogte te blijven. Vroeger kreeg je een brief mee van school als er iets te doen was maar tegenwoordig gaat alles via de email. Dus moest ik er ook aan geloven. Een tijdje geleden heb ik dan toch maar een computer aangeschaft. Ach, een computer aanschaffen is niet zo moeilijk maar dan….. Ben nu dus even op "wereldreis" op m’n pc. En, aangemoedigd door m’n dochter, heb ik sinds kort ook Facebook. "Zit er nu dan ook op" zoals dat heet. "Pap, dan moet je dit en dat en als je dan zus doet en dan hier op drukt dan kun je….." M’n dochter gaf mij een digitale opvoeding. "Ja, papa kijkt zelf wel even." zei ik eigenwijs. Van de week kreeg ik een "vriendschapsverzoek." Iemand wilde vrienden met me worden. Ik wist niet wie het was maar desondanks klikte ik op accepteren. Het bleek een oud-klasgenootje van me te zijn van de lagere school zoals dat toen nog heette. Lang geleden dus. We hebben even digitaal zitten bijkletsen, chatten dus. Tjonge, tjonge, tjonge; "Hoe is het met jou? Met mij is het goed. Jij was verliefd op mij maar ik was niet verliefd op jou. Ik was op de jongen van de andere klas, dus jij kon mij niet krijgen. Ben nu getrouwd, ik heet dus anders, daarom kende je me niet hahaha. Voordat ik trouwde met mijn man heb ik nog eerst even goed "de bloemetjes buiten gezet", hahahaah!"  Het ging nergens over. Achter elke zin kwam wel zo’n irritant icoontje; een omhoog gestoken duim, een hartje of dat irritante digitale gelach. Ik vroeg haar of die bloemetjes wel tegen de kou konden. Haar antwoord: “?” Wat een niveau! Deze zogenaamde oude vlam heb ik maar meteen "geblust" door op "verwijder" te drukken. Is dit nu Facebook? Ja, dat is Facebook! Een wereld waar het nergens over hoeft te gaan. En waar het meestal ook nergens over gaat. Waar je in één druk op de knop ineens vijfhonderd vrienden kunt hebben waarvan je driekwart in werkelijkheid niet eens kent. Waar je onder het kopje "wat ben je nu aan het doen" de wereld kan laten weten dat je net van de wc komt en je dunne poep hebt gescheten. Of dat je je teennagels aan het lakken bent maar dat je net te weinig lak hebt voor je grote teen. Nou en. Wil ik dat weten? Nee, ik niet. Ik heb liever een goed gesprek met inhoud met echte vrienden. Ik zette mijn "wereldreis" voort. Surfen heet dat, maakte iemand mij duidelijk. Ineens, ik weet niet wat ik deed maar waarschijnlijk drukte ik ergens op, zag ik m’n tante in beeld verschijnen. Was dat even schrikken. M’n tante die ik in vijfentwintig jaar niet heb gezien en die ik eigenlijk ook niet meer hoef te zien kwam zomaar even m’n huiskamer binnen. De computer heeft toch z’n voordelen ontdekte ik want met een zelfde druk op de knop was tante weer verdwenen. Ik voelde me net Titatovenaar. Die kon met een klap in z’n handen iemand laten verschijnen en als het niet beviel ook weer laten verdwijnen. Dat is toch makkelijker dan iemand de deur wijzen. Toch leuk dat Facebook. Waar ik eigenlijk niet aan wil. Ik hou het graag bij een gewoon boek.

Van de week kreeg ik een "ouderwets" smsje van m’n dochter: "Hoe laat gaan we eten?" Ik smsde terug dat ze om vijf uur thuis moest zijn. "Hahahaha, ja duhhh,  ik zit boven te whatsappen!" "Hé?" "Tja, pap,  da 's de moderne wereld!"

Walter