Dierenliefhebber of niet?

Dierenliefhebber of niet?

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet zo van honden hou. Vroeger ben ik gebeten door een hond dus het zijn niet mijn favoriete dieren. Op de één of andere manier trek ik wel honden aan want ze komen altijd naar mij toe. Springen dan tegen me op en krijg ik ongevraagd een lik in m’n gezicht. “Hij doet niks” hoor ik z’n baasje dan zeggen die er een meter of vijf achteraan sjokt omdat de riem zo lang is. “Ik doe ook niks” zeg ik dan. Ik hou daar gewoon niet van. “Ach stel je niet aan”, roept zo’n baasje dan vol onbegrip. “Hij is alleen maar blij en hij wil alleen maar knuffelen.”  Het kan wel zijn, maar ik ben daar niet van gediend. Ik knuffel toch ook niet zo maar iedereen die ik tegen kom omdat ik blij ben! Eigenlijk ben ik niet echt een dierenliefhebber. Of moet ik zeggen, echt niet? Nee, dat is ook weer niet waar. Ik vind het best leuk om naar een dierentuin te gaan. Daar wat rond te lopen, dieren kijken en dan weer naar huis. Ik kijk ook graag naar natuurfilms, niks mis mee. Maar je zal mij niet gauw met een hond zien lopen of kattenvoer zien kopen voor onze huispoes. Het is niet zo zeer dat ik niet van dieren hou maar ik hou er niet zo van hoe mensen met dieren omgaan. Met name met honden en poezen. Ik heb het niet over dierenmishandeling want dat is natuurlijk uit den boze. Maar juist over het tegenovergestelde. Mensen behandelen hun hond of poes vaak als een kind. Natuurlijk begrijp ik dat als je een hond of poes aanschaft je daar lief mee om moet gaan en de hond of poes dan bij het gezin hoort. Maar het is en blijft een dier en geen mens! Ik hoor mensen wel eens zeggen; "Mijn hond is m’n grootste hobby"’ Nee! Kom op nou. Schilderen, knutselen of tuinieren is een hobby. Maar een hond is een levend wezen en geen hobby! Ik heb twee fantastisch lieve kinderen waar ik heel veel van hou maar om m’n kind nou "m’n grootste hobby" te noemen gaat me toch te ver. Vaak denk ik dan ook dat dierenliefhebbers de realiteit een beetje verliezen. Mijn vrouw is ook een echte dierenliefhebber. Laatst zaten we samen een documentaire te kijken waarin een oudere dame van achter in de zeventig zat te vertellen over d’r overleden man waar ze bijna zestig jaar mee getrouwd is geweest en die ze zo mist. Naast haar zat d’r hondje. “Ach, kijk dan” zei m’n vrouw. “Tja, zielig hè.” zei ik doelend op wat die vrouw vertelde. “Nee, dat hondje. Lief hè.” Van het verhaal had mijn vrouw niks meegekregen. Laatst ging ik bij een vriendin op verjaardagsvisite. Die vriendin is een echte dierenliefhebber, maar dan ook een hele grote dierenliefhebber. Ze heeft één hond en zes poezen. In haar huis staan weinig meubels. Alleen een oud bankstel, een oude tafel waar de poezen gewoon overheen lopen en springen, een hondenmand met speeltjes en drie krappalen voor de poezen. De hond en de poezen moeten de ruimte hebben. Toen ik binnen kwam werd ik eerst besprongen door de blaffende hond en zei de jarige dat ik haar wel een hand mocht geven maar geen drie kusjes anders werd de hond jaloers. En dat deed ik nog ook!? Onlangs heeft ze ook nog drie konijnen en vier cavia’s aangeschaft. Aangeschaft mocht ik niet zeggen; “Ze zijn bij me komen wonen” zei die vriendin. “Bij me komen wonen! Ga toch weg. Hoe moet ik dat zien? Hebben ze aangebeld en vroeg de familie cavia en de familie konijn of je ze onderdak kon bieden? Je hebt ze toch gewoon gekocht?!” Zei ik nogal geïrriteerd. Je moet wel redelijk blijven. Ik ging op de bank zitten maar werd toen vriendelijk verzocht om ergens anders te gaan zitten want dat was het "favoplekje" van de hond. In de andere hoek van de bank lag Noesje, één van de zes poezen en ik moest een stoel uit de keuken gaan halen. Iedereen zat op een keukenstoel rond de tafel want de bank was bezet door meneer hond en mevrouw poes. Toen de jarige de verjaardagstaart aansneed stond de hond erbij te kwijlen. Gadverdamme! “Ik ben aan de lijn, dus ik sla over” verzon ik ter plekke. Wat het voor taart was? Kwijltaart met abrikozen. De hond liep door de kamer en snuffelde aan iedereen die er zat. “Hij vind visite gezellig” zei de jarige. “Hij wil er ook graag bij horen.” Ik dronk maar snel m’n koffie op want ook aan ieder kopje zat Bello te snuffelen. Bah! Heeft zo’n baasje  nou niet door dat mensen dat vies vinden en niet iedereen daar van gediend is? Waarschijnlijk niet want voor haar is het haar kind. Als ze buiten ging wandelen trok ze de hond een jasje aan. Ze had ook sokken gebreid voor Bello. Zo kreeg hij geen koude poten als ie in de sneeuw liep. Eén keer in de zoveel tijd ging ze met haar Bello naar de hondenkapper zodat haar viervoeter er netjes bij loopt. “Heb je ook huisdieren?” vroeg de dame naast mij die de voorzitter was van de dierenvereniging "Dierenvriendjes." “Ja alleen in de zomerdag.” Verbaasd keek ze me aan. “Twee vliegen en een mug” grapte ik. Ze was ook vrijwilligster bij de dierenambulance. Laatst waren ze nog uitgerukt voor een konijn met een gebroken flapoor. Het beest is de zelfde avond nog geopereerd. Helaas heeft ie het niet gered. Als je als mens iets mankeert en je belt de dokter dan krijg je van de assistente te horen; “Neem maar een aspirientje.” Maar voor een konijn rukt een hele ambulance uit. “Ik heb ook nog een goudvis met watervrees zonder zwemdiploma en een kanariepiet met vliegangst. Is daar iets tegen te doen?” Zei ik haar. Zijn daar praatgroepen voor? Ineens voelde ik iets in m’n nek. Het was één van de poezen die van rugleuning naar rugleuning liep. “Dat is “Nieuwsje” de jongste poes. Ze heet zo omdat ze nogal nieuwsgierig is en komt nu kijken wie er allemaal op visite is.” Alle poezen hadden ook een eigen bedje op de speciaal voor hen ingerichte poezenkamer en de hond sliep bij haar in bed. Ze is dan ook niet getrouwd, heeft geen man en ook geen kinderen. “Daar heb ik geen tijd voor” heeft ze me wel eens verteld. Ze heeft wel even een relatie gehad met een hele leuke jongen maar die bleek allergisch te zijn voor kattenharen dus die heeft ze eruit gedaan. Ja, je bent dierenliefhebber of je bent het niet! Laatst kreeg ik een geboortekaartje; Eén van haar poezen had jonge kittens gekregen. Of ik beschuit met muisjes kwam eten? 

Toen ik mijn vrouw ontmoette bleek zij een hond te hebben. Tja, wat doe je dan als verliefde antie-hondenliefhebber? De liefde was nog pril en om haar dan voor de keus te stellen: de hond eruit of ik eruit…Liefde maakt blind en de hond en ik konden het goed samen vinden. Tot m’n grote verbazing liep ik elke dag een grote wandeling met m’n “pleeghond.” Was ik nu om? Vijf jaar lang hebben Max en ik iedere dag gewandeld. Het was een goede “lobbes.” Ik heb dan ook vreselijk gehuild toen ik afscheid moest nemen van onze trouwe viervoeter. Echter, mijn dierenliefde is daarmee niet vergroot. En ik ben nog steeds van mening dat dieren dieren zijn en moeten blijven en ook zo behandeld moeten worden. Ik behandel m’n vrouw ook niet als een hond.

Sterker nog…. als m’n vrouw thuis komt van een lange dag werken spring ik tegen haar op en knuffel ik haar. Gewoon omdat ik blij ben. 

Walter