Zelfkennis 

Mama waarom moest ik vallen?                     

Een harde klap
maar ik weet het niet, ik voelde niet.
Bewusteloos, comateus.
Mijn leven dat aan een zijde draadje hing.
Gevochten tegen de dood.
Een lange, heftige strijd.
Gewonnen!!

Het was 29 augustus 1979, de dag waarop mijn leven voorgoed veranderde. Ik stapte de schoolbus uit, stak de straat over en werd geschept door een motor. Ik was bewusteloos. Mijn leven hing aan een zijden draadje. Er werd gevochten voor mijn leven. Twee maanden lag ik in coma en als ik zou ontwaken zou ik niet meer zijn en blijven dan een "kasplantje". Het is anders gegaan. Ik ntwaakte uit coma en heb alles weer opnieuw moeten leren, ik kon nog minder dan een pasgeboren baby. Ik vocht me terug. Ik leerde alles weer en wilde ook alles weer kunnen wat een ander kon. Het heeft jaren geduurd, een lange strijd, maar ik kan nu zeggen: IK HEB GEWONNEN!

Hoewel mij weer veel is gelukt, zijn er ook veel dingen die mij niet zijn gelukt en die mij ook nooit meer zullen lukken. Die niet meer haalbaar zijn voor mij. "De zichtbare beschadigingen zijn langzaam weggeëbd maar het onzichtbare zal altijd deel uitmaken van mijn ik". Ik heb niet aangeboren hersenletsel. Daar moet ik mee leven. "Elke dag nog pijn. Niet zichtbaar, wel voelbaar. Hersenletsel. Ik ben er, maar anders als toen". Als geen ander weet ik wat het is om te leven met Niet Aangeboren Hersenletsel, "ken ik de klappen van de zweep", de molen waar je in terecht komt, de vooroordelen en de soms pijnlijke opmerkingen van de buitenwereld. "Niet zichtbaar en toch veel "pijn."

Wat is dan dat onzichtbare?

Hoe belangrijk is het om over dit onderwerp uitleg te geven voor een beetje meer begrip? Heel belangrijk! 

"Leven met Niet Aangeboren Hersenletsel"  

Wat is Niet Aangeboren Hersenletsel precies, wat weten we ervan?   Waardoor en hoe wordt een Niet Aangeboren Hersenletsel veroorzaakt? Ben je na een revalidatieperiode weer genezen?

Walter van Geffen vertelt als ervaringsdeskundige wat het met je doet maar vooral wat het altijd met je zal blijven doen in je verdere leven. Hij geeft je een “kijkje in de keuken van NAH”. Walter laat het onzichtbare van NAH zien.

“De wereld verandert. Jij verandert. Je leven staat op z’n kop. Niets is meer zoals het was.

Omdat "uitleg geven" over dit onderwerp en het vertellen van mijn eigen ervaringen meer begrip kweekt dan een geschreven tekst geef ik als ervaringsdeskundige voorlichting over dit onderwerp aan iedereen die daar in is geïnteresseerd. Denk daarbij aan bedrijven, basis en middelbare scholen, universiteit, instellingen, verenigingen e.d.

Wilt U meer informatie over NAH of mij als gastspreker over dit onderwerp, neem dan contact op met:

marwal@ziggo.nl  of www.walters-woord.webnode.nl

"ik wil gewoon, ik wil normaal, maar dat gewone is voor mij niet zo normaal"

Niet Aangeboren Hersenletsel.

“Zeg niet dat je het begrijpt, zeg niet dat je het snapt. Want ik snap dat je het niet begrijp”. 

Ik zei tegen de Burgemeester; "Ik heb Niet Aangeboren Hersenletsel”. Ik legde netjes mijn probleem uit. Waarop ze zei dat ze mij begreep; "U moet er eens uit. Er is pas een nieuw wijkcentrum. Ga daar heen om nieuwe mensen te ontmoeten, een potje biljarten…" aldus de Burgemeester.  Ik kan wel janken!!!!

“Ik weet wel hoe je je voelt” krijg ik vaak te horen. “Oja???? Heb jij dan ook Niet Aangeboren Hersenletsel? Heb jij ook in coma gelegen? Moet jij ook elke dag honderden hindernissen, blokkades en struikelblokken doorstaan??”  “Nee, dat niet.” “NOU, LUL DAN NIET ZO DOM!”

Na mijn ongeluk, wat mijn hele leven veranderde, heb ik moeten vechten om er weer bovenop te komen. Dat vechten houd nooit op. Iedere dag vecht ik om me staande te houden. Dat kost me veel moeite en heel veel energie. De buitenwereld begrijpt dat niet en ziet dat niet. “Stel je niet zo aan. Het is al zolang geleden. Iedereen heeft z’n dag weleens niet”. Ik doe zo mijn best om erbij te horen maar dat lukt me altijd net niet. Als mensen in de gaten krijgen dat ik “anders” en niet zo snel ben dan moet ik maar aan de kant gaan zitten of ik word overgeslagen, niet gezien. Dat was zo en dat is nog steeds zo. Dat doet en deed me heel veel pijn. Het “spek-en-bonen-gevoel”. Mensen wilde niet met mij “werken” of omgaan omdat ik geen toegevoegde waarde was en kon brengen. Er is letterlijk tegen mij gezegd, “Ik wil alleen maar met mensen werken waar ik iets aan heb, die meerwaarde, winst kunnen bieden. Daar heb ik wat aan.” Daardoor heb ik een zeer groot minderwaardigheidscomplex. Met andere woorden: kun je daar niet aan voldoen, om wat voor reden ook, dan gaat voor jou de deur dicht. Aan de kant gezet!!!

Ik weet dat ik minder ben, dat ik “anders” ben. Niet zo snel. Maar….. daar kan ik toch niks aan doen! Ik probeer het, elke dag weer om met de maatschappij mee te gaan. Ik kan uitleg blijven geven over dit onderwerp, lezingen blijven geven en als “Levend Boek” blijven optreden. Maar waarom loop ik dan steeds weer tegen onbegrip aan? Omdat de meeste mensen het niet willen horen, niet willen weten, te moeilijk is.  Vooral de zogenaamde mensen die er verstand van hebben, die zeggen deskundig te zijn, denken te weten wat goed is voor de NAH-patiënt. Zonder ooit een woord gewisseld te hebben met de NAH-patiënt. Hun deskundigheid staat namelijk op een papiertje, “uit het zogeheten boekje”. Maar ook ik ben een mens, net als jij.

Anders

Ik weet wel dat een ander anders is dan ik omdat ik anders ben dan anderen, dat ik anders doe en anders denk. Dat is voor mij heel gewoon maar voor anderen is dat gewone van mij toch een beetje anders. Dit hoort bij mij en ik kan mezelf niet veranderen. Ik kan alleen zeggen tegen jou en alle anderen: Luister naar mij en ik vertel je waarom ik anders ben dan jij.

Ik wil graag ook gewoon lekker leven. En ik wil mijn eigen weg gaan! Dat hoef jij niet voor mij te bepalen;

Ik weet wel hoe het werkt. Ik ken alle klappen van de zweep, en niet uit “het boekje”. Ik ken alle wegen wat betreft NAH. Ik ken alle goedbedoelde adviezen. Maar ik heb geen praatgroepje nodig waar ieder zijn NAH-ellende kwijt kan en daarmee ervaringen kan delen en uitwisselen. Ik heb geen aangepast aardappelschilmesje nodig of iemand die met mij een boodschappenlijstje maakt en ik heb zeker niemand nodig die orde op zaken komt brengen in mijn gezin en mijn vrouw en kinderen gaat begeleiden om om te gaan met een man en vader met NAH! Men luistert wel maar begrijpt er geen zak van. Een NAH-patiënt is niet standaard. Het “boekje” van een zogenaamde NAH behandelaar/deskundige is dat blijkbaar wel. Waarom moet ik altijd aannemen wat een ander goed vindt voor mij??!! En als ik dat dan niet wil, men mijn de weg die ik wil gaan blokkeert, omdat zij het beter weten! Ik wil gewoon ik zijn. Mijn eigen weg bepalen. Maar dat mag niet. Want zij weten wat goed voor mij is!

Zeg nooit meer: “Ik begrijp je”. 

 Ongewild Samen

Er is geen klik en ik ben zeker niet verliefd.
Ik zie hem liever gaan dan komen.
Het is dan ook niet: ."Jij en ik=samen".
Scheiden behoord niet tot de mogelijkheden.
We zijn verweven in elkaar, gebombardeerd tot elkaar.
Ik begrijp hem niet en hij belemmert mij in mijn "zijn".
Toch moeten we dit leven samen verder.
Elke dag gaan we weer de strijd aan die hij bijna altijd wint.
Bijna, want soms, een enkele keer laat ik hem achter mij.
Maar ben ik dan de winnaar?