Leenhond

Leenhond

Als het aan mijn kinderen ligt nemen we een hond. En ook mijn rouw zwijmelt als ze een nest puppy's ziet. En wil niets liever dan een viervoeter als huisdier. Ik ben de spelbreker. Ik ben geen dierenliefhebber en wil ook absoluut geen blaffend beest in huis. Ook de buurvrouw die ik regelmatig met haar kindje, zoals ze haar hond noemt, zie lopen, probeert me te overtuigen; "Juist in jouw situatie is een hond ideaal." Hè, hoezo. In mijn situatie ideaal. En voor wie is het ideaal? "Ja, dan kom je er ook nog eens uit." blafte mijn buurvrouw.  Die opmerking is nog lang blijven hangen en wilde ik voor mezelf eens beredeneren....... Mijn conclusie: Domme opmerking! Alsof ik zonder hond nergens kom. "Wat heb je aan een hond?" vraag ik wel eens aan mijn vrouw. Ze noemt dan argumenten op als, "Honden zijn zo lief en je kunt er zo lekker mee knuffelen."  "En daarvoor wil jij een hond?" vraag ik dan jaloers en geïrriteerd aan haar. Alsof ze iets te kort komt. "Neem een kip! Die legt tenminste nog een ei. Daar heb je wat aan en als ie uitgelegd is dan heb je later een heerlijk stukje kip. Of een koe, die geeft melk en een schaap geeft wol. Dat zijn nou nog eens functionele dieren" wil ik dan nog weleens roepen om mijn argument om geen hond te nemen kracht bij te zetten. "Maar dat zijn geen huisdieren" snauwt mijn vrouw dan naar mij. "Maar wel functioneel" kibbel ik dan terug. Een hond loopt alleen maar voor je voeten, hij eet, kwijlt en hij moet een paar keer per dag uit, geef ik dan als tegenargument. Nee, in huize van Geffen zal je geen hond zien rondlopen. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar. Heel soms dan. Een leenhond! Het fijne daarvan is dat je het beest ook weer kunt teruggeven. Met onze vrienden hebben we een soort uitwisselingsproject; Als zij op vakantie gaan passen we op hun hond en als wij de vakantiekoffers pakken logeert ons konijn bij hun. Een konijn, zult u zeggen. Is dat dan wel functioneel?  Nee, eigenlijk ook niet. Maar mijn dochtertje wilde zo graag zo'n beestje. Dus wreef ik, als vader zijnde over mijn hart en ben ik gezwicht voor haar vragende kinderogen. "Pap, ik beloof je dat ik zelf voor Flappie zorg. "Twee weken was dat leuk en nu kan papa voor haar flapoor  zorgen. Ik kijk nu al uit naar de kerst. Als Wodam, zo noem ik onze tijdelijk leenhond, voor een week of twee in huize van Geffen logeert zijn mijn drie dames er gek mee. En ik..... ik word er alleen maar gek van. Het beest drentelt maar rond en loopt achter je aan alsof hij de honing van je kont wil likken. Zenuwachtig word ik er van. Ten einde raad pak ik dan maar zijn ketting, doe 'm om zijn hals en ga ik onder protest door de regen het park in met onze Wodam. Wodam,  dat klinkt wat gewichtiger en past qua hondsnaam beter bij mij dan Loesje.  Ik  heb toch een iets andere associatie bij, "Ik doe Loes een ketting om haar hals en dan gaan we samen het bos in." Dat herinnert me meer aan mijn eerste verkering. Niet dat het enig effect heeft die tijdelijke naamsverandering want het beest luistert toch niet. Alleen bij het zien van een koekje reageert hij. Men roept dan "koekje" en zegt dan: "Hij luistert zo goed!"  Onderweg kwam ik mijn buurvrouw tegen die ook haar "kind' aan het uitlaten was en de regen trotseerde. "Gezellig hè, zo kom je elkaar nog eens tegen, wij als hondenbezitters. En zie je wel, "met een hond kom je er nog eens uit en geniet je van de buitenlucht." Nou, wat geniet ik en gezellig vind ik het al hellemaal niet. Er bestaan gezelligere dingen waar ik van geniet, ging door mijn gedachte. Drijfnat kwam ik na een half uur weer thuis. "Hoi, ben je lekker uit geweest, lust je een koekje?" zei mij vrouw terwijl ze Wodam knuffelde. "Kom maar, gaat vrouwtje een koekje pakken, zei ze op een liefelijk maar Kinderachtige hondentoontje. "Heeft ie alles gedaan?" vroeg mijn vrouw aan mij terwijl ik nog in de gang mijn kletsnatte jas aan het uittrekken was. Want dan hoef ik er straks niet meer mee uit. Niemand bekommerde zich om mij. Ik kreeg geen knuffel en ook geen koekje. Kijk, en daarom wil ik geen hond! Jaloezie? Ja, een beetje, ik geef het toe. Eerlijk is eerlijk. Twee keer, twee weken in het jaar kunnen mijn dames genieten van een hond, onze leenhond die we gelukkig ook weer terug kunnen geven, en dan geniet ik, de rest van het jaar van geen hond!

En wat er met Flappie gaat gebeuren...... ach, ik wrijf nog wel een keer over mijn hart.