Mag ik even!!!

Mag ik even….!

Ik heb hard gevochten en geknokt om te zijn wie ik nu ben. “Van zijden draadje tot sterk touw.” Maar…..pfffff….!!!!!

Godverdomme! Moet ik kwaad zijn of medelijden hebben met de mensen die alleen maar aan zichzelf denken en aan geld?!

Ik ben niet zielig. Maar op je 18^e horen dat je nooit mee zal kunnen draaien op de regulieren arbeidsmarkt en je moet gaan doen in je leven wat je leuk vind, is een regelrechte afwijzing voor het leven. Er niet bij horen. Niet kijken welke  mogelijkheden  er nog wel zijn, nee gewoon: klaar, uit, streep eronder! Ik wilde zo graag de zorg in. Dat was mijn droom.  Ik ben geboren en op deze wereld gezet om er te zijn voor anderen mensen. Om mensen te verzorgen, om mensen te helpen. Om iets te betekenen voor anderen mensen. Ik heb   geen opleiding, geen studie maar wel een goed hart en de juiste intentie om te zorgen. Dat is mij diploma!

Een rolstoel duwen en een kopje koffie inschenken was het alternatief wat ik kon doen op vrijwillige basis. Dat gaf men mij als “doekje voor het bloeden.”

Van de week zag ik het programma, “BNers in de zorg.” Vier bekende Nederlanders lopen mee in de zorg en krijgen een basiscursus aangeboden. Godverdomme! Deze vier BNers werken mee aan dit programma om gezien te worden en worden daar goed voor betaald.  Zij hebben niet het echte “zorggevoel.” Zij hebben niet de juiste intentie om hier gevolg aan te geven en te gaan werken met dat wat de cursus hen leert. En “het vak” in te gaan. Zij willen alleen maar gezien worden!

Ik heb wel de juiste intentie, ik wil er wel vervolg op geven. Maar ik krijg geen kansen. Ik krijg basiscursus aangeboden om in de praktijk te brengen wat de cursus mij zou leren.

Dat is te duur! Ook al wil ik vrijwillig werken. Investeren in iemand die jaren geleden al, op papier, “bij het grof vuil” is gezet, doen we niet. 

Gek hè, dat ik er soms hellemaal doorheen zit.

Walter van Geffen