Zeehond

Zeehond

De nieuwe school waar ik naar toe ging was nog niet zo oud. Alles was nieuw. De vloerbedekking in de gangen, de klaslokalen, de schooltafeltjes, het rook ook allemaal nog nieuw. Ook het schoolplein moest ingericht worden en naast de knikkerpotjes en een klimrek werd er ook een koperen zeehond op het schoolplein geplaatst. Dit werd het symbool van de school. De trots van de school. Op het briefpapier en ook op de rapporten van de leerlingen prijkte het plaatje van de zeehond. Omdat ik, als leerling van die school, na een ernstige ongeluk, -ik zat een week op die school toen ik een ernstig ongeluk kreeg- in een rolstoel zat en ik dus een beetje “anders” was, mocht ik samen met de directeur die zeehond op het schoolplein onthullen en de officiële opening doen. Dat vond ik natuurlijk een hele eer. Het was die dag een feestelijk gebeuren met slingers, ballonnen en veel muziek. Ik was trots. Ik zei ook tegen iedereen dat het een beetje “mijn zeehond” was. Ik woonde vlakbij de school en als ik er met mijn vader of moeder langs kwam wees ik altijd naar het schoolplein en zei ik vol trots, “…mijn zeehond!” Dat heb ik jaren volgehouden. Ook toen ik niet meer op die school zat bleef het voor mijn gevoel “mijn zeehond”. Toen ik later getrouwd was woonde ik met mijn gezin nog steeds niet ver van de school. En net zo als ik jaren eerder vol trots tegen m’n ouders zei, “…Mijn zeehond” zei ik dat nu tegen mijn kinderen en ik legde mijn dochters ook uit waarom ik het “mijn zeehond” noemde. Af en toe kwam ik de directeur van die school nog wel eens tegen en spraken we over de oude schooltijd en natuurlijk over de zeehond die ik voor mijn gevoel symbolisch had “geadopteerd.” Maar toen ik op een dag langs die school naar huis fietste en ik natuurlijk even een blik naar het schoolplein richtte zag ik tot mijn schrik dat de zeehond was verdwenen. Dat vond ik erg. Meteen ging door mijn hoofd: koperdieven. Of was het zo dat de school na jaren een andere inrichting van het schoolplein wilde en de zeehond niet meer in het nieuwe plaatje paste? Dat kon ik me haast niet voorstellen. Ik wilde er niet aan denken dat de zeehond gestolen zou zijn door koperdieven. “Hoe dan?” zei ik tegen mijn moeder nadat ik verteld had dat “mijn zeehond” er niet meer stond. “Het is een gigantisch groot ding. Hoe krijg je zoiets mee” vroeg ik mezelf heel naïef af. Toch wilde ik niet geloven dat er mensen zo slecht zijn dat ze een koperen zeehond jatten. Wellicht en heel misschien, zo dacht ik, is het toch zo dat de school “iets anders” wil en daarom de zeehond had weggehaald. Daarom belde ik, als een soort adoptievader, naar mijn vroegere school en vroeg ik wat er met de zeehond was gebeurd. Ik hoorde diegene die ik aan de lijn had zachtjes en fluisterend tegen iemand anders zeggen: “Er belt iemand voor de zeehond.” Werd ik ergens van verdacht? “Wat weet u van die zeehond?” werd mij argwanend gevraagd. Ik legde het verhaal uit. “O, op die manier”, zo werd er met begrip op mijn verhaal gereageerd. “Maar wij kunnen er niks over zeggen.” Dat waren woorden die mij wel duidelijk maakte wat er was gebeurd met de zeehond. Dus toch gejat! zei ik tegen mezelf. Triest.

Als ik nu langs de school fiets zie op die plek, een speeltoestel staan. Daar waar ooit “mijn zeehond” en het symbool van de school stond. Ik koester ik de herinnering en ik ben blij en trots dat ik mezelf jaren lang “adoptievader” heb kunnen noemen van een koperen zeehond. Wie kan dat nou?

Gelukkig prijkt het symbool van de school, mijn “adoptiezeehondje”, op mijn rapporten die ik nog altijd heb bewaard en waar ik, zo nu en dan, nog even, vol trots, naar kijk.