De aanhouder wint

De aanhouder wint

De aanhouder wint. Dat is het gezegde. Maar dat gaat in dit geval niet op! We kennen het allemaal; De telefoon die onder het avondeten rinkelt, omdat men dan weet dat de meeste mensen thuis zijn. Met een allervriendelijkste stem aan de andere kant van de lijn, meestal zijn het van die "bijbaanstudentjes" die na een dag college nog een paar centen bij willen verdienen, die je dan iets wil verkopen. Geef je aan geen interesse te hebben dan is hun vraag altijd: "waarom niet?" en proberen ze je om te lullen met een zogenaamd spontaan gesprekje, met kortingen, cadeautjes en de hele rataplan wat eigenlijk gewoon een standaardverhaaltje is en wat ze oplezen van hun beeldscherm. Intussen worden je piepers en het vlees koud en probeer je, terwijl je je dood ergert en het liefst door wil eten, zo vriendelijk mogelijk een einde te maken aan het gesprek.

Dat overkwam mij laatst. De telefoon ging en ik nam netjes op. Iemand vroeg mij wie van het gezin de boodschappen doet en wie er kookt. Hè, had ik hier te maken met een belenquêtedame of met een dakloze of vluchteling die een hapje mee wilde eten? In dat laatste geval ben ik echt de beroerdste niet en wil ik best wel een aardappel meer koken. Maar het bleek toch echt een enquêtedame te zijn. Ze belde namens "EetGezond." Wat dat dan ook moge zijn. Ik vroeg me trouwens af, hoe komt zij aan mijn telefoonnummer en hoe weet ze dat ik een gezin heb? Naïef? Toen ik aangaf dat ik de boodschappen doe en ik kook klonk verbaast: "U?" "Ja mevrouw, ik" zei ik wat geïrriteerd wetende dat mijn eten stond te verpieteren. Hoorde ze het nou niet goed of was ze echt verbaasd? "Nou, meneer dan heb ik voor U een mooi aanbod. Als U.... en ik kreeg vervolgens een heel verhaal te horen. Het kwam er op neer dat ik al mijn boodschappen één voor één op een lijst moest opschrijven en ook wat ik en mijn "gezinsleden", zoals zij dat noemde, precies aten en hoeveel. Het was een proef voor een half jaar. Ik kreeg dan een kookwekker cadeau. Zo'n ding die je voor een euro in de winkel koopt. Nou, daar had ik helemaal geen zin in en ik liet haar vriendelijk weten dat ik geen interesse had. Natuurlijk was haar vraag: "Waarom niet?" Mijn antwoordt: "Ik heb al een kookwekker."

Een paar dagen later viel er een brief bij mij op de deurmat. Het bleek een vragenlijst te zijn met een brief erbij van "EetGezond": "Een aantal dagen geleden heeft U aangegeven dat U mee wilt werken aan onze enquête. Wij danken U vriendelijk hiervoor. Wilt U zo vriendelijk zijn het formulier zo goed mogelijk in te vullen en het voor a.s. donderdag aan ons te retourneren. Bij ontvangst van Uw deelnamelijst ontvangt U van ons binnen twee weken de kookwekker. Mijn irritatie zette zich om in beginnende woede. "Verdomme, ik ben toch duidelijk geweest. Ik wil dat niet" riep ik gefrustreerd. "Man, maak je niet zo druk. Gooi gewoon weg" zei mijn vrouw nuchter. Mijn vrouw bekijkt de dingen veel realistischer en nuchterder dan ik. Nadat we samen een kop koffie hadden gedronken zei ik nog vol adrenaline van die brief: "Zijn ze nou helemaal...." en ik schreef een nette doch duidelijke brief naar de afzender die op de enveloppe stond. Ik schreef mijn verhaal op en hoopte dat hier mee de "kous af" zou zijn. Het was echter ijdele hoop. Twee weken later kreeg ik weer dezelfde brief. Deze keer keek ik mijn vrouw, hoogst geïrriteerd en bijna uit elkaar klappend van woede, alleen maar aan. "Gooi weg, gooi weg" zei ze. "Ik heb koffie." Na de koffie belde ik naar het nummer wat onderaan de brief stond en zette ik ondanks mijn irritatie, frustratie en woede mijn vriendelijkste stem op en vertelde nog maar eens het hele verhaal. De mevrouw aan de andere kant van de lijn begreep het, dat zei ze tenminste, en ze zou mij uit het systeem halen. Opgelost! Ammehoela, niks opgelost! Een week later: mijn vrouw en ik zaten aan de koffie. Er werdt gebeld. Het was niet de telefoon die rinkelde maar het was de voordeurbel. Mijn vrouw deed open. Er stond een vrouw van een jaar of zestig voor de deur. Ze was op zoek naar de heer Walter van Geffen. Mijn vrouw keek verbaast en riep mij. Ze grapte nog: "Je vriendin." Ik liep nietsvermoedend naar de voordeur. "Dag meneer, ik ben van "Eetgezond". Het zei me in eerste instantie niks. Maar toen ze zei: "U heeft een paar weken geleden aangegeven dat U mee wil werken aan......" dacht ik: Neeee!! "Wij hebben Uw deelnameformulier nog niet ontvangen. Nadat ik een paar keer had geslikt en mezelf inhield om mevrouw geen grote b.. te geven vertelde ik haar, terwijl ik zo verlangde naar mijn koffie, die nu koud stond te worden, op een voor mij kalme wijze het hele verhaal. "Ik snap het" zei ze vriendelijk. Goh, dat had ik vaker gehoord. "Maar", zo ging ze toch door, "het gaat hier om het koken", het culinaire, het eten en daar houdt U wel van dacht ik zo." Hoezo. Een verwijzing naar mijn forse voorkomen? "Dag mevrouw, zei ik op mijn vriendelijkst door mijn woede heen terwijl ik de deur dicht deed. Haar laatste woorden voordat ze afdruipte, riep ze door mijn brievenbus heen: "Je krijgt er een kookwekker bij!"

"Gadverdamme, mijn koffie is koud" proestte ik tegen mijn vrouw. Grinnikend en toch een beetje relativerend kon ik de humor er wel van inzien: "Ze vinden mij kenbaar toch erg belangrijk want ze komen zelfs aan m'n deur." "Tja, als je maar lang genoeg aanhoudt..." zei mijn vrouw. "Nou, maar in dit geval wint de aanhouder niet."

's Avonds kookte ik maar dan wel van woede en heb uit protest "EetOngezond" geserveerd. Een vette hap. Lekker patat met flink wat mayonaise en curry, frikandellen, kroketten en bamischijven.

Walter