Demonstratie 

Tegenwoordig demonstreren mensen om alles. Soms begrijp ik het “waarom” en soms ook niet. Demonstreren is niet mijn ding maar we leven in een vrij land dus: begrip voor iedereen. Maar wat ik van de week zag sloeg werkelijk alles. Eigenlijk te triest voor woorden. Ik liep in het centrum, ging een bosje bloemen halen voor m’n vrouw. Mijn vrouw heeft het liefste rozen omdat ze allergisch is voor bepaalde geuren van andere bloemen. Midden in het centrum, tussen het winkelend publiek stond een kraampje met één meneer en een aantal meiden van een jaar of zestien erachter. Ze demonstreerde. Waarvoor? Ik zou me in deze tijd alles kunnen voorstellen; voor de dreigende oorlog in Syrië, voor de gifgasaanvallen op onschuldige mensen daar, voor de kindersterfte in Afrika, de hongersnood of voor de gasboringen in Groningen. Maar nee, hier werd gedemonstreerd omdat de varkens te weinig stro in hun stallen hebben. Ja echt. Ik wreef nog eens diep in m’n ogen om zeker te weten dat ik geen idiote dagdroom had. Vroeg aan een voorbijganger of ie even in m’n arm wilde knijpen. Maar helaas, het was echt waar. De man, zo’n alternatief figuur met van die dikke grijze sokken in z’n sandalen verkondigde heel serieus in de camera van de plaatselijke televisie dat het een schande was dat de varkens met te weinig stro in hun stallen werden gestopt. Ik maakte me kwaad. Ontzettend kwaad. Er zijn mensen die noodgedwongen naar de voedselbank moeten om daar hun eten te halen. Er zijn mensen die op straat moeten slapen omdat ze dakloos zijn. Er zijn mensen die het nog slechter dan slecht hebben. En meneer staat daar…al m’n woede kwam eruit…. voor de varkens die te weinig stro hebben! Ik liep naar de man toe en vroeg of ik een dokter moest bellen. Waarop hij zei: “waarom? Ik ben kiplekker.” Kiplekker? Een verwijzing naar de volgende demonstratie van meneer: “de plofkippen?” De meiden, waarschijnlijk studenten die een middagje vrij hadden en tegen een vergoeding van een cadeaubon mee demonstreerde en waarschijnlijk dachten:  “gelukkig studeren wij wel” hadden allemaal een roze overall aan en een plastic varkensneus op om de demonstratie kracht bij te zetten en hielden het winkelend publiek aan met de leus: “ho, ho, de varkens meer stro” en deelde daarbij foldertjes uit met een klein beetje stro zodat de mensen met de neus op de feiten werden gedrukt. Ik vroeg aan de man of ie vaker dit soort acties deed. Ik ken namelijk nog een naaktslak met onderkoelingsverschijnselen. Misschien zit daar ook een demonstratie in. Ik vraag me alleen af hoe de meiden er dan bij moeten lopen? “En” vroeg ik hem: “word een pissebed ooit zinnelijk?” De man keek me verbaast aan en vroeg of ik dat serieus bedoelde. Ik niet! Jij wel? Van een plaatselijke verslaggeefster kreeg ik een microfoon onder m’n neus geduwd met de vraag wat ik van deze actie vond. Ik heb altijd m’n woordje klaar maar hier wilde ik niet eens op reageren. “Dit heeft niets met dierenliefde te maken. Dit is pure idioterie” hoorde ik iemand zeggen. Daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik was kennelijk niet de enige die er zo over dacht. “Ga werken”, “Ga een vak leren” en “Ga iets nuttigs doen” werd naar hem toegeroepen door voorbijgangers. Maar de man sloeg het advies in de wind en trok zich er niks van aan. Of had ie varkensoren? Ik ben maar gauw door gelopen naar de eerst de beste bloemenzaak en heb een mooie bos rozen gekocht voor m’n vrouw.

Thuis protesteerde mijn vrouw heftig. Waarom? Het waren geen rozen maar tulpen. Tja, wist ik veel.

Walter