Drie weken later

Drie weken later

Drie weken geleden ben ik iets “nieuws” aangegaan in mijn leven. Niet vrijwillig maar onder grote druk “moest” ik ook aan de Whats App. “Pap, dat is gaaf” riepen mijn kinderen. Om deze moderne manier van contact leggen te “hebben” moest ik een geheel nieuw mobieltje aanschaffen. En dat betekende dat ik “afscheid” moest nemen van mijn eenvoudige en vertrouwde telefoontje. Nu heb ik, net als de rest van mijn gezin ook een toestelletje met alles erop en er aan. Om gek van te worden! Het “ding” heeft een toetsenbord waar je vijf keer “tje” achter kunt zetten. Misschien dat een babysmurf ermee uit de voeten kan maar met mijn volwassen dikke mannenvingers bestaat een woord dat ik tik zowat uit alle zesentwintig letters van het alfabet. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik een berichtje met een "?" terug krijg. Ik gaf mezelf drie weken de tijd om uit te zoeken hoe alles werkt. Ik zou nu dan ook graag willen zeggen: “net de laatste hand gelegd aan m’n studie hoe werkt m’n mobiel.” Maar helaas, er zit zoveel “op” dat die drie weken misschien wel drie jaar gaan worden. Eén ding heb ik wel ontdekt en dat is dat je naast al die andere zooi die op dat “ding” zitten er ook gewoon mee kunt bellen. Dat is voor mij het belangrijkste. Ik zeg met nadruk “voor mij” want dat gaat niet op voor mijn dochters. Er wordt juist niet gebeld met hun telefoontje. “Hè, niet gebeld?” Nee, dat is te duur. Al het “andere” wordt er wel mee gedaan: filmen, foto’s maken, appen, spelletjes en ik weet niet wat allemaal! En ik wil het ook allemaal niet weten. Afgelopen zondag ben ik gewoon het huis uit gevlucht. Waarom? Al “mijn” meiden, ja, inclusief mijn vrouw, hingen op de bank en stuurde elkaar allemaal “rotzooi” met verschillende piepjes, belletjes en pingeltjes. Om gek van te worden! En dat terwijl ik rustig een boek probeerde te lezen......over de meikever en de tor. Al lezend hoorde ik vanachter mijn leesvoer: “mag ik van jou de geitenkaas en de melkmachine dan krijg jij van mij drie schapen en een kip?” “Heel naïef misschien maar ik dacht dat de dames bezig waren met een moderne versie van kwartet.” “Kwartet, wat is dat? Nee pap, mama heeft nu een nieuwe boerderij. We zitten nu op Hay day” zei m’n jongste. “Nieuwe boerderij, je had er toch al één?” vroeg ik geïrriteerd aan mijn vrouw. “Ja, maar dit is een andere versie. Deze is sneller. Mijn andere boerderij heb ik verkocht.” “Verkocht! O, nee hè” dacht ik. “De mobiele makelaar heeft ook zijn intrede gedaan.” Ik wil dit niet! Alles moet hier wijken voor dat “mobiele gedoe.” Een “goede morgen” kan er niet eens meer vanaf. Het eerste wat er ’s morgens gezegd wordt is: “waar is m’n mobiel?” Zelfs tijdens het tandenpoetsen moet dat “ding” nog mee. Om gek van te worden! "Ik wil geen Hay day. Ik wil een happy day!” riep ik hard uit. “Ik ga lopen!” Het had volgens mij geen indruk gemaakt en waarschijnlijk hadden ze me ook niet gemist want toen ik drie-en-een-half uur later terug kwam zat, lag en hingen mijn dames nog op de bank te “mobielen.” “Pap, schenk even wat te drinken in" riepen m’n dochters. “Jij hebt toch niks te doen.” “Neeeeeeeeeeeeeeeeee!” gilde ik uit! Ik heb nog nooit moordneigingen gehad maar nu dreigde ik toch met een emmer water om alle mobieltjes collectief te verzuipen. Inclusief de fictieve boerderijdieren die te pas en te onpas blèren, loeien en kukelen.

De andere dag ben ik naar de huisarts gegaan; “Dokter, ik kan er niet meer tegen. Het is niks als mobiel, mobiel en mobiel bij mij thuis. Om gek van te worden! Ik kan het woord “mobiel” niet meer horen!” De dokter knikte begrijpelijk. "U heeft last van stress, mobielstress. U moet met een psychiater gaan praten. Een psychiater aan huis. Een…..” Ik viel haar in de reden...“mobiele psychiater bedoelt U?” vroeg ik met de tranen van de stress in m’n ogen. Bevestigend knikte de dokter met een verontschuldigende blik.

“Mijn dames zijn “mobielgek” en ik moet naar een psychiater?” riep ik. “Nee” zei m’n dokter, U hoeft er niet naar toe. Hij komt……. Neeeeeeeeeeeeee!  

Om gek van te worden!!!

Walter