Een echte jongen

Een echte jongen

”Is het een jongen….of een meisje? Nee, het is een jongen. Nee, een meisje, hoor maar. Ik denk toch sterk aan een jongen.” Zo werd er door de jury van een zangprogramma voor kinderen die niet zichtbaar voor de jury hun liedje zingen gekibbeld. Toen de jurystoelen omgedraaid waren bleek het een jongen te zijn, een echte jongen die nog niet beschikte over z’n baard in de keel. “Prachtig gezongen” zei een enthousiast jurylid. “En die baard krijg je later pas.”  "Welke" grapte het zangtalentje, "in m’n keel of onder m’n kin?" Bij kinderen is het aan de hand van de stem soms moeilijk in te schatten of het om een jongen of een meisje gaat. De pubertijd brengt daar veel veranderingen in aan. Dat zou je zeggen. Maar……

“Het is een jongen” dat zei de vroedvrouw tegen m’n ouders toen ik zoveel jaar geleden op de wereld kwam. Inmiddels ben ik een man. Een echte man. Toch is het zo dat ik regelmatig, zeer regelmatig zelfs, als vrouw word aangesproken. Echt? Ja echt waar. Nog niet zo lang geleden overkwam het me weer. De telefoon rinkelde. Onder het eten. U kent het wel, die beltutten die met van die lulpraatjes je iets willen aansmeren. Ik nam op en zei: “Met Walter van Geffen.”, gewoon m’n naam, heel duidelijk, toch? Hallo, met die en die van bla bla bla, spreek ik met Mevrouw van Geffen? “Nee, U spreekt met Meneer van Geffen” zei ik ietwat geïrriteerd. “O, oke”, antwoordde ze en vervolgens werkte de beltut op de automatisch piloot het hele lijstje af; “Ik heb een mooie aanbieding voor U, U krijgt van ons…..” Het hele riedeltje bracht ze ten gehore. Ik had intussen al een paar keer laten weten dat ik geen interesse had maar ze had waarschijnlijk geen oor voor de mij. Want toen ik, met verheffende stem nogmaals duidelijk maakten dat ik geen interesse had werd mij gevraagd: “waarom niet mevrouw?” Mevrouw!? Het overkomt mij vrij regelmatig. Toen me dat de eerste paar keren overkwam bleef ik nog netjes en beleeft. Tegenwoordig wil ik niet meer luisteren naar mensen die mij mevrouw noemen en dus ook niet naar mij luisteren. Ik heb weleens aan zo’n beltante gevraagd of ik echt zo’n vrouwenstem heb. Een beetje verontschuldigend zei ze,“Ja, U klinkt echt als een vrouw.”  “Klink ik als een vrouw of zijn jou oren niet goed?” dacht ik. “Ik ben toch echt een man, al heel wat jaren. Ik ben vader van twee kinderen dus biologisch zit ook alles goed in elkaar" liet ik haar weten. Maar het is niet alleen mijn stem die mensen aan het twijfelen brengt. Zo liep ik een aantal jaren geleden achter de kinderwagen. Ik had net een paar boodschappen gedaan en stond in de rij voor de kassa toen er iemand op m’n schouder tikte en zei: “pardon mevrouw, mag ik er even langs.” Mevrouw!?  Toen degene mij gepasseerd was riep ze: “O sorry, U bent een man, ik zie het.” “Ja, ik heb m’n jurk vandaag thuis gelaten” grapte ik. Een incident? Nee. Want amper twee werken later was ik met m’n dochters in een pretpark. Als trotse vader stapte ik met m’n dochter van drie op de arm in een of ander treintje. Een jongetje rende ook enthousiast het treintje in waardoor hij tegen mij aan botste. “Kijk uit” riep z’n moeder, “Laat die mevrouw maar eerst instappen.” Verontwaardigd draaide ik m’n hoofd: “Ik ben een meneer hoor.” De vrouw wist van schaamte niet meer wat ze moest zeggen maar haar man lag in een deuk. Wat is dat toch dat mensen me steeds als vrouw aanspreken? Ik heb naar mijn weten geen vrouwenstem en volgens mij zie ik er ook niet uit als een vrouw. Ik ben niet “verwijft”, ik maak me niet op en draag geen vrouwenkleren, ook niet stiekem. Ik ben op en top man. Het enige wat ik doe en wat naar het vrouwelijke zou kunnen nijgen is het huishouden. Of is dat te stigmatiserend? Het is ook niet iets van de laatste tijd. Het achtervolgt me m’n hele leven al. Op achtjarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad. De volgende dag stond er in de krant: 

“Een 8 jarig meisje is gisterenmiddag zeer ernstig gewond geraakt……. De motorrijder kon haar niet meer ontwijken.”

Toen werd ik al aangezien voor een meisje en werd er over “haar” gesproken en geschreven terwijl het over mij ging. Moet ik dan toch gaan twijfelen? Is er iets mis gegaan in m’n comatijd. Raakte ik in coma als meisje en ben ik er uit gekomen als jongen? Hahaha. Ik kan er wel om lachen. Om misverstanden voor de buitenwereld te voorkomen laat ik regelmatig m’n scheerapparaat liggen en heb ik een baard…..uh....onder m’n kin.

En m’n vrouw, die twijfelt geen dag: “Als er één is die weet dat je een echte man bent dan ben ik dat wel”.

Walter