Gebroken klomp

Van de week zat ik zomaar uit verveling even te zappen op de tv toen ik ineens bleef hangen bij een programma. Het was een documentaire dat over reigers ging. Nu ben ik geen dierenliefhebber en zou normaal gesproken gewoon doorzappen maar dit trok toch wel even mijn aandacht. Het "nou breekt m'n klomp gevoel" kwam weer eens boven drijven. Een mevrouw van half in de zeventig die nog niet zo lang geleden haar man was verloren en nu eenzaam in een flatje drie hoog in Amsterdam woonde ging nu uit pure liefde voor de dieren en om haar eenzaamheid op te vullen de reigers in het park voeren en de eenden in de vijver brood geven. Mevrouw ging zelfs naar de poelier om kippenvleugeltjes te halen voor de reigers. Het was gewoon ontroerend om te zien hoe die vrouw dat vol liefde deed. Maar, er zijn overal zeikers! Ook in Amsterdam zijn er overijverige en zichzelf heel belangrijk vindende stadswachten. De zeikers hadden mevrouw "op haar vingers getikt" omdat ze etensresten in het park zou lozen. Ja echt! U hoort het goed: etensresten zou lozen. "Men had daar last van" zeiden de heren. M'n broek zakte af en m'n klomp brak van verbazing. Is dit echt waar? dacht ik. Mevrouw moet dat ook gedacht hebben want die liet zich niet uit het veld slaan. Zij koesterde de liefde voor de dieren. Totdat zij op een goede dag een dagvaarding op haar deurmat vond. Ze moest voor de echter komen. Dit kan toch niet waar zijn, zei ik tegen mijn vrouw. Ik dacht eerst nog aan een goed gespeelde scene maar hier was niets van gespeeld. Mevrouw zat in het strafbankje voor de rechter en moest zich verantwoorden. Haar werd ten laste gelegd: "het lozen en verspreiden van etensresten in het park". Achter haar zat de tegenpartij. De twee overijverige stadswachten en een ambtenaar van de gemeente. Wat een helden! Mevrouw legde, bijna huilend uit dat ze alleen maar de dieren voert uit liefde. Dat dat weer een beetje zin aan haar leven geeft na de dood van haar man. "Mensen hebben daar last van, het geeft overlast want de broodkruimels liggen niet alleen in het water maar ook op de kant er naast en botjes van de kippenvleugeltjes ook" aldus de meedogenloze en weinig begripvolle rechter. Mevrouw werd veroordeeld tot het betalen van een boete van vijfenzeventig euro. Bij niet betalen te vervangen door één dag hechtenis. Ik verzin het niet. Te gek voor woorden. Dan ben je rechter of officier van justitie, heb je jaren gestudeerd en op een dag trekt je je toga aan om een oude mevrouw te veroordelen die de eenden en de reigers met liefde voert maar waar een ander last van heeft. Wat ik me dan afvraag: "hoe voelt zo'n rechter zich?"

De verhoudingen qua straffen zijn toch zoek. Vorig jaar kreeg iemand een werkstraf voor het doodrijden van drie fietsende personen. En mevrouw moet één dag de cel in als ze de vijfenzeventig euro boeten niet betaald. Ongelofelijk!

Walter