Haarspeldje

Haarspeldje

We gingen op vakantie en we namen mee…..een goede kennis. Drie weken ging ik met m’n gezin op vakantie. We houden van kamperen dus reisde we met vouwwagen en al af naar Duitsland. We stonden op een mooie camping in het gebied de Eifel. Het weekend na onze aankomst zou die goede kennis een lang weekend komen logeren bij ons in de vouwwagen. Ach, die kennis stond er alleen voor, ging niet op vakantie en haar twee kleine kinderen wilde ook wel eens in een tent slapen. "Kom een lang weekend naar ons toe op de camping" had ik haar voorgesteld voor we vertrokken. Daar had ze wel oren naar. En, zo gezegd, zo gedaan. Ik regelde voor haar en haar kinderen luchtbedden, slaapzakken e.d. Ze zouden slapen in het ondertentje wat genoeg ruimte bood. Maar al na een paar uur nadat we goed en wel op de camping stonden kregen we een telefoontje van haar. Ze wilde wel komen maar die luchtbedjes en die slaapzakken vond ze maar niks en ze nam zelf wel een luchtbed mee. Eentje waar ze met z’n drieën comfortabel op konden liggen. Nou heb ik altijd geleerd dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken. Ik had haar immers het aanbod gedaan om een weekend te komen. Ik had, omdat zij zelf geen luchtbedden en slaapzakken had dat allemaal voor haar geregeld en nu was dat opeens niet goed genoeg. Ik was eigenlijk diep teleurgesteld. "Blijf dan maar thuis" ging door m’n gedachten heen. Enfin, het weekend was aangebroken en ik kreeg een telefoontje dat ze waren gearriveerd. Ik spoedde mij naar de ingang van de camping waar ze mij alle drie vriendelijk begroetten. De kinderen hadden ieder een schep en emmertje in hun hand want bij kamperen hoort dat er natuurlijk bij. Zelf had de kennis twee tassen in d’r hand en naast haar stond een grote doos die ik moest sjouwen. Zo liepen we naar onze vouwwagen. Mijn vrouw had inmiddels koffie gezet en nadat we die op hadden en een beetje hadden bijgepraat ging madam, die kennis, onze vouwwagen inspecteren. Vroeg om een dweil en begon vervolgens de tent te dweilen. Ja echt, de tent te dweilen! Mijn vrouw en ik stonden nog stommer dan stomverbaasd te kijken. Ik had wel eens gekke dingen gezien maar dit… "Dat tentje gaat ‘m niet worden" zei ze op een denigrerende toon. "Mijn luchtbed past daar niet in.” Mijn vrouw en ik waren het nu al zat maar om de lieve vrede te bewaren besloten we dan maar om het luchtbed in de voortent te leggen. We hebben een behoorlijke voortent dus dat zou geen probleem zijn. Maar toen bleek dat in die grote doos haar luchtbed zat. Geen gewoon luchtbed maar een, laat ik het zo zeggen, een ongewoon luchtbed. Niet eentje die thuis hoort op een camping in een vouwwagen. Het ding was net zo groot als m’n hele voortent. Moest opgeblazen worden met een daarvoor speciale elektrisch pomp. Al mijn spullen die ik normaal in de voortent heb staan moesten ingeklapt of opgeruimd worden want madam en haar kids moesten comfortabel slapen. Nu is kamperen niet echt luxe en zeker geen vijfsterrenhotel. Ik slaap ook al jaren drie weken lang op een houten plank met een dun matrasje, jaag geregeld een mot de tent uit en lopen er wel eens mieren over de suikerklontjes maar ja, dat is kamperen. Mijn vrouw en ik hadden al tegen elkaar gezegd: "het is maar een weekend." Ondanks dat mijn vrouw en ik ons ergerde aan het feit dat madam altijd alles groter, mooier en duurder wil hadden we allemaal toch een leuk weekend. De laatste dag zijn we met z’n alle naar het stadje Trier geweest. Lekker wandelen, winkeltjes kijken en een ijsje eten. Er stond ook een draaimolen op het plein in Trier. Leuk voor de kinderen. En daar ergens moet het gebeurt zijn. Het haarspeldje. De dochter van onze kennis had haar haren mooi opgestoken met een haarspeldje. Maar door het wandelen, het spelen, de draaimolen, kinderen zijn speels, is ze haar haarspeldje verloren. Nou ja, een haarspeldje zou je zeggen. Ga naar de Wibra of de HEMA en je koopt ze met tien tegelijk in een zakje voor een habbekrats. Maar deze niet. Want toen moeder erachter kwam, op weg naar de auto dat dochterlief haar haarspeldje kwijt was was heel Trier te klein. Eerst kreeg dochterlief het te horen. Ze moest zuiniger op haar spullen zijn en wat ze wel niet dacht. Ze is drie jaar! En vervolgens moesten we met z’n alle terug naar het plein van Trier en de route nalopen waar we geweest waren om te kijken of we het speldje terug konden vinden. Echt? Ja echt. Met drie volwassenen en vier kinderen hebben we Trier afgestruind om het haarspeldje te zoeken. Ikzelf liep er maar een beetje achteraan omdat ik me niet laat verleiden om als volwassen vent een verloren haarspeldje te zoeken in Trier. Als madam mijn richting in keek deed ik dan net alsof ik zocht. Het was gewoon te gek voor woorden. We wisten ook eigenlijk wel dat deze goede kennis een beetje paranoia was want dat kun je wel zeggen als je je zo kan opwinden om zoiets simpels. Een jaar eerder kwam die goede kennis met haar kinderen alleen maar een dagje op bezoek toen we op een camping ergens aan zee stonden. We brachten een bezoek aan het strand. Wat is er nou mooier voor kinderen? Nadat we de badlakens hadden neergelegd liep haar zoontje van vijf langs het strand en vond daar een mooie schelp en wilde die aan zijn moeder laten zien. Enthousiast holde hij naar z’n moeder en liep met z’n voeten over de badlaken van madam die ze net zandkorrelvrij had gemaakt. Nou, de kustwacht kwam kijken wat er aan de hand was. Het zandkasteel die twee jongetjes aan het bouwen waren stortte spontaan in elkaar door de trillingen die haar stem produceerde, zo ging onze kennis te keer want er was wat zand op haar badlaken gekomen. Waar je je druk om kan maken!

En het speldje… helaas, die hebben we niet meer gevonden.

Maar voor degene die dit stukje leest en binnenkort naar Trier gaat; Als U een haarspeldje vind, rood met wit, zou U die dan bij mij willen inleveren dan zorg ik dat het haarspeldje weer terecht komt bij die goede kennis van mij. Dan kan ook zij weer verder met haar leven.