Hobby

Van de week viel er een soort van hobbygids in de brievenbus. Dat is een gids van de gemeente waarin allerlei hobby’s en sporten staan voor met name de kinderen. Een goed initiatief om zo de jeugd leuke dingen aan te bieden en te laten sporten. Mijn kinderen vochten om wie als eerste het boekje in mocht kijken om iets uit te zoeken. Gewapend met een pen lazen m’n dochters het boekje door en werd er een kruisje gezet bij dat wat ze leuk vonden. Mijn kinderen waren erg enthousiast. Een beetje tè enthousiast want zowat iedere hobby en sport was aangekruist. “Wij vinden alles leuk” zeiden m’n dochters. “Het is zo moeilijk om te kiezen.” Bij de hobbygids zat ook een foldertje waarop stond dat er binnenkort ergens een hobbybeurs was. “Dat is wel leuk om te gaan kijken” zei ik tegen m’n vrouw. “Dan kunnen ze ook zien wat het allemaal is.” We bezochten dan ook die hobbybeurs. Er waren gigantisch veel standjes met hobby’s en sporten. Van kantklossen tot zelf computers bouwen en van glas blazen tot make-upen. Mijn dochters vonden het leuk en bij ieder standje kregen ze uitleg over de desbetreffende hobby of sport en werden ze door de hobbyjuf of sportmeester achter het standje enthousiast gemaakt; “Je krijgt dan drie gratis proeflessen en dan…. het is echt heel leuk, zei de hobbyuitlegvrouw” tegen mijn kinderen. “Maar het moet ook leuk zijn voor papa’s en mama’s portemonnee” mompelde ik zachtjes maar wel zo dat het net hoorbaar was voor de “hobby en sportuitleggers.” Mijn opmerking werd echter weggelachen. Uiteindelijk koos mijn jongste dochter voor vioolspelen. Ze moet goed oefenen en dat doet ze na het eten. Mijn Studio Sport uurtje op zondag moet ik nu inleveren voor het “vioolgefiep.” M’n andere dochter koos voor toneelspelen: “kruip in de huid van een ander”  zo werd het toneelspelen gepromoot. Dat vond ze wel wat. Net d’r vader. Toneelspelen was ook altijd mijn hobby. Ik wilde nooit zijn wie ik was, wilde altijd iemand anders zijn. En nu, ben ik ook niet meer degene wie ik was. Mijn eerste rol was “klaveren kaart.” Een figurantenrol. Ik mocht alleen maar staan. Het was een dubbelrol want als ik me omdraaide was ik schoppenkaart. Ik heb nog nooit zo voor joker gestaan. Pottenbakken heb ik ook nog gedaan. Maar dat was niks voor mij. Ik bakte er niks van. Er waren potten bij die bakte veel beter dan ik. Ik heb ook nog gezongen. In een koor. Maar dat is helemaal niks voor mij. Ik kon niet zingen en van koren hou ik helemaal niet. Zo’n koor is veelal nep. Alleen de voorste rij kan zingen. Alles wat er achter staat playbackt en is nep. En ik kan het weten want ik heb er zelf achter gestaan. Het ergste vind ik wel de kerkkoren. Ik krijg er gewoon jeuk van. Ik ga best vaak naar de kerk maar als ik dan zo’n koortje zie staan dan denk ik: “nou, voor het zingen ben ik de kerk uit.” Wat ik vroeger veel deed en wat ik leuk vond was “pennen.” Dat fenomeen bestaat nu niet meer. In deze tijd zou dat “toetsenborden” heten. Ik reageerde dan op een advertentie die een meisje had geplaatst in een of ander jongerenblad en als zij dan terug schreef dan was je penvrienden. Dat heb ik veel gedaan. Dat had nog iets. Je schreef een brief, envelop erom, postzegel erop, brief in de brievenbus en dan maar wachten of je post terug kreeg. Nu tik je een smsje, drukt op “verzenden” en binnen twee tellen laat de ander iets van zich horen. De romantiek van het schrijven is er van af. Ik heb heel lang geschreven met een meisje. “Hoe gaat het met jou? Met mij gaat alles goed.” Daar begon zo’n brief altijd mee. “Klim in je pen en pen me terug” stond altijd onder iedere brief die zij me schreef. “Hoe doet ze dat toch?” vroeg ik me altijd af. Ik heb het ook geprobeerd maar gezien mijn postuur….. Rexia heette ze. Met d’r voornaam Ano. En ja, toen ik ze ontmoette werd het me duidelijk. Ik heb dankzij dat “pennen” ook wel eens verkering gehad met een meisje die in een rolstoel zat. Ik was smoor verliefd.

Ik vertelde het enthousiast aan m’n vader die niet zo enthousiast was; “Ach, laat haar toch lopen, er zijn meisjes genoeg” zei ie. Mijn ex-vriendin was blind. Het is uitgegaan na een fikse ruzie: “Ik wil je nooit meer zien”, zij ze. Hè?

Nu heb ik wee vliegen in één klap: een lieve vrouw en dat is al jaren m’n grootste hobby. En “pennen” dat doen we niet. Wij toetsenborden.

Walter