Ima

Haar "anders zijn" maakte haar zo bijzonder.

Je was een mooi mens,

je bent een mooi mens

en je blijft een mooi mens.

Ima

Ik leerde haar kennen in een soort clubgebouw. Ze zat alleen aan een tafeltje, eigenlijk hoorde ze daar niet thuis, bij al die jongeren. Ze was immers al op leeftijd, zo rond de zeventig schatte ik. Niemand bestede aandacht aan haar. Wat aarzelend keek ze om zich heen en opeens vroeg ze:  "zal ik iemand een verhuiskaartje sturen?" Niemand reageerde en nogmaals vroeg ze in het algemeen, "zal ik iemand een verhuiskaartje sturen?" "Want ik ken verder niemand.", zei ze er nog achteraan. Niemand reageerde op haar, zelfs de leidinggevende van het clubhuis niet. Dat ging voor mij te ver. Dat kon ik niet aanzien. Reageerde niemand omdat iedereen wel zag dat er iets "mis" was met haar?" Stuur mij maar een kaartje." Ik gaf mijn adres en dacht tegelijkertijd: "ach, daar hoor ik toch niks mee van."  "Ik heet mevrouw Brouwer" zei ze op zeer deftige en ietwat rare toon. We raakte aan de praat, ze sprak wartaal maar heel netjes, met twee woorden. Ze was van goede komaf, dat kon ik wel merken. De volgende dag viel er een kaartje door de brievenbus met de aanhef: Aan de weledele heer W van Geffen.  En zo is het begonnen........

Ima had jaren in een psychiatrisch ziekenhuis gelegen maar was nu "goed genoeg bevonden" om terug te keren in de maatschappij, met een dikke punt erachter. En dan? Een vouw van 72 jaar in de war en met een psychiatrische achtergrond, dementerend en zonder begeleiding, aan d'r lot over gelaten, hoe kan dat? Dat heb ik me altijd afgevraagd.  Het ging mij aan m'n hart en ik heb me om haar bekommert. Acht jaar lang heb ik voor haar mogen zorgen. "Mogen" want ik zie het als een voorrecht. Het was een mooie maar ook zware tijd. Ik heb veel dingen voor haar geregeld. Zo zorgde ik ervoor dat ze die jaren die ze nog zou hebben er goed bij zou zitten. Ik zorgde voor een serviceflat, voor tafeltje dekje en voor huishoudelijke zorg. Ze noemde mij de ene dag haar zwager en de andere dag was ik weer haar ex-man. Ook was ik regelmatig de Tsaar van Perzië. Ze schold me soms uit maar op helderen momenten wist ze heel goed wie ik was en had ze een groot besef van de situatie; "Heb je vandaag bezoek gehad?" vroeg ik haar weleens. "Nee ik krijg nooit bezoek" zei ze dan met een toon dat ik niet zo 'n domme vraag moest stellen. Als ik dan zei, "ik ben nou toch op bezoek" zei ze, "jij bent geen bezoek, jij bent de riemen waar ik mee roei." Op 4 augustus 2000 overleed Ima op 80 jarige leeftijd. Haar laatste woorden die ze op haar ziekbed tegen me zei waren: "je bent een goede man." Ik wil mezelf niet op de borst kloppen maar deze woorden zal ik nooit vergeten.