Je moest eens weten

Je moest eens weten.

Je moest eens weten hoe onzeker ik ben. Hoe weinig zelfrespect ik heb. Hoe groot mijn angst is, voor alles, elke dag, ondragelijke angst. Je moest eens weten hoe groot mijn schuldgevoel is naar iedereen omdat ik "anders" ben waar ik niks aan kan doen maar men mij "lastig" vind. Je moest eens weten om altijd "net niet" te zijn, om er nooit echt bij te kunnen en om er nooit echt bij te horen. Om elke dag op je tenen te moeten lopen. Je moest eens weten......

De "gewone man" weet het niet. Ook na uitleg niet. Ook de betweters als de dokter, de psychiater of de psycholoog, die "er voor hebben geleerd", weten het niet.

Maar dat ene meisje, die leerling die na mijn lezing "Leven met NAH" de vraag stelde: "Voelt u zich wel eens eenzaam omdat niemand u begrijpt?" Zij begreep mijn woorden: "Je moest eens weten....."

Haar vraag raakte mij. Ik was even stil. Ik liet een traan. Zonder woorden begreep ze mij.

"Bedankt voor uw antwoord", zei ze.