Makkelijk is soms moeilijk

Makkelijk is soms moeilijk

Door mijn Niet Aangeboren Hersenletsel gaan de dingen niet altijd vanzelfsprekend. Zeg maar, nooit vanzelfsprekend. Maar om me toch in de gewone wereld te bewegen en mee te doen, moet ik altijd op m’n tenen lopen. Mijn energiecapaciteit is zestig procent, terwijl de maatschappij voor honderd procent draait. Bij alles wat ik doe kost het me meer energie dan normaal. Ik roei dus al jaren met de riemen die ik heb. Eén van de dingen die me eigenlijk te veel energie kosten, is het reizen met de bus of de trein. Het is voor mij niet: hier instappen en daar uitstappen. Het is, - waar de gewone mens misschien niet bij stilstaat omdat het vanzelfsprekend is,- naar het station gaan, een kaartje via de automaat kopen met allerlei knopjes, piepjes en bonnetjes, prikkels van pratende mensen, licht, geluid etc. Het kost me dus heel veel energie. Dat is ook de reden waarom ik dat vaak vermijd. En toch wil ik verdomme me gewoon in de maatschappij bewegen. Ook de parkeerautomaat “werkt” bij mij niet zo als bij een ander. Ook hier is het hetzelfde liedje; knopjes, piepjes, kaart, kenteken, etc. Het zou voor mij en andere mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel makkelijker zijn als die “energievretende bron” weggehaald zou worden. Zodat er meer energie overblijft voor andere dagelijkse dingen. Een invalideparkeerkaart? “Nee, daar komt u niet voor in aanmerking, want u mankeert toch niks”, was het antwoord van de gemeente. “En u komt ook niet in aanmerking voor een kaart waar u makkelijker mee kunt reizen met het openbaar vervoer. U kunt, net als iedere burger, gewoon reizen met het openbaar vervoer” aldus de gemeente. En dat is nou de valkuil bij mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Vaak is het letsel niet te zien. Men bepaalt voor mij wat ik wel en wat ik niet kan. Ik koop nu een kaartje bij de parkeermeter: onweer in mijn hoofd, chaos, prikkels, stress en dan ook nog eens de ergernis van omstanders die ook staan te wachten om een kaartje te kopen. Het lukt mij om na een kwartier een parkeerkaartje te bemachtigen. En zo gaat het ook met het kopen van een treinkaartje, wat te lang duurt en waardoor ik de trein mis. Het gaat mij er niet om dat ik ervoor moet betalen, maar een kaart die het voor mij allemaal wat makkelijker maakt, zou wel prettig zijn. Maar ook daar wilde de gemeente niet aan. Het netjes in gesprek gaan en duidelijk maken waarom het bij mij niet werkt en waar mijn beperkingen liggen, is verspeelde energie en bovendien praat ik tegen dovenmansoren die bijna alle gemeenteambtenaren, wethouders en burgemeesters hebben. Met netheid kunnen gemeentes moeilijk omgaan. Dat blijkt maar weer eens. Nu zag ik net op het nieuws dat asielzoekers uit Ter Apel nu voortaan gratis mogen reizen, omdat ze zich misdragen en buschauffeurs mishandelen, omdat ze niet willen betalen of omdat ze dat ingewikkeld vinden. Wat ben ik een watje, omdat ik, ondanks dat het me zoveel energie kost, probeer me aan te passen aan de maatschappij, zoals het hoort, omdat de gemeente niet wil inzien wat ik bedoel. Ik koop altijd netjes een kaartje. Ga netjes en rustig zitten en stap weer uit bij de halte waar ik moet zijn.

Maar ik weet nu wat mij te doen staat om het voor mezelf makkelijker te maken.

Walter van Geffen
www.walters-woord.webnode.nl