Mijn held

Mijn held

Het zal begin jaren negentig zijn geweest. Mijn vader was ’s avonds op de koffie geweest bij kennissen. Toen ie rond half twaalf terug naar huis reed zag mijn vader een meisje op de weg lopen die in paniek en zwaaiend rare gebaren maakte naar auto’s. Mijn vader reed in eerste instantie door. Maar keerde snel weer om. Mijn vader zag, zo zei hij later, “Iets klopte er niet. Ik zag dat er iets aan de hand was. Ik zag in haar ogen iets.” Mijn vader putte uit zijn ervaring met mij. En vaak is er aan de stand van de ogen te zien dat er iets ‘mis’ is. Mijn vader is toen terug gereden en gevraagd aan het meisje wat er aan de hand was. Het meisje huilde en kon bijna geen woord uitbrengen. Mijn vader heeft toen dat meisje meegenomen in de auto en is naar huis gereden. Thuis heeft mijn vader mijn moeder uit bed gehaald: “An kom eens even” en vertelde het verhaal aan mijn moeder. Het meisje bleef huilen en was zeer in paniek. Mijn moeder die veel “harder” was zei: “Laat je armen eens zien”. Mijn moeder dacht dat er misschien  wel drugs in het spel was.  Mijn vader, de rust zelve, vroeg wat er nou precies aan de hand was. Ze vertelde een heel warrig verhaal. Iets met een concert. Eigenlijk was er geen touw aan vast te knopen. Het meisje bleef huilen. ”Ik wil naar huis, naar mama” zei het meisje door haar tranen heen. “Waar woon je dan” vroeg mijn vader. Ze zei dat ze in Almere woonde. Het verhaal werd steeds wonderlijker want Almere is niet naast de deur en dat voor een jong meisje van een jaar of achttien dat ’s nachts kilometers verderop ronddwaalt in een andere stad. “Oké, zei m’n vader nog wat twijfelend aan het verhaal, “Heb je een adres en een telefoonnummer, dan check ik het wel even of het echt zo is, dan bel ik je moeder wel even.”

Mijn vader heeft toen het nummer gebeld wat op het papiertje stond dat het meisje bij zich had. En inderdaad, het nummer klopte. Mijn vader kreeg een ongeruste moeder aan de lijn. Mijn vader legde het verhaal uit. De moeder was zo blij dat haar dochter gezond terecht was. Wat bleek nou: het meisje was licht verstandelijk gehandicapt en mocht nu voor het eerst alleen met de trein naar Nijmegen. Alles had ze van te voren samen met haar moeder zorgvuldig uitgezocht; hoe ze moest reizen, welke trein ze moest hebben, waar ze uit moest stappen en ook de terugreis was helemaal uitgezocht. Er kon dus eigenlijk niets mis gaan als ze de stappen zou volgen. In Nijmegen zou ze opgewacht worden door vriendinnen waarmee ze naar een concert zou gaan. Dat ging allemaal goed maar na het concert is ze wel naar het station gebracht en hebben de vriendinnen haar het goede perron gewezen maar is ze per ongeluk de verkeerde trein in gestapt. De trein richting Den Bosch. Op een gegeven moment kwam ze er achter dat ze in de verkeerde trein zat en is in paniek geraakt, in Oss uitgestapt en is in gaan lopen. Een lichtverstandelijk gehandicapt meisje dat midden in de nacht in een vreemde stad zo in paniek is…… dat moet vreselijk zijn. Mijn vader had, in dit geval, gelukkig, de kennis en ervaring om te zien dat er iets niet klopte. Almere is niet naast de deur. Maar zoals mijn vader was en ik hem niet anders kende, beloofde hij haar moeder dat ie haar dochter veilig thuis zou brengen. Mijn vader is toen ’s nachts naar Almere gereden om het meisje, dat zo in paniek was, weer veilig bij haar moeder thuis te brengen.

Zo trots op mijn vader. Mijn vader was een man met een goed hart. Mijn held.

Of ik hetzelfde zou doen? Natuurlijk! Geen twijfel mogelijk. Zo vader, zo zoon.