Me too but i'm not.

Me too but i'm not.

In Amerika is er een regisseur die zijn handen niet kon thuishouden, dat blijkt nu na vele jaren het geval te zijn. Vrouwen doen nu massaal hun beklag. Natuurlijk vind ik ook dat je "je poten" thuis moet houden. Zeker als meerdere is het misselijk om je machtspositie te misbruiken. Daar ben ik het helemaal mee eens. Wat ik echter frappant vind is dat er nu ineens van alle kanten verhalen opduiken van mensen die "ook slachtoffer" zijn. Begrijp me niet verkeerd alsjeblieft, maar de verhalen van wat er jaren geleden gebeurd zou zijn schieten als paddenstoelen uit de grond. Ook in Nederland. Het lijkt een hype te zijn. Een paar jaar geleden waren het de kloosterbroeders die in de jaren '30 en '40 zich "te veel" om hun pupillen bekommerde. De verhalen van de inmiddels bejaarde mannen die destijds op internaat zaten bij de broeders, en zeiden slachtoffer te zijn, waren niet op één hand te tellen. Er zal heus wel een verklaring zijn waarom de slachtoffers er pas jaren later mee komen, juist als er één iemand zijn verhaal heeft verteld. Het spreekwoord luid dan ook: "als er een schaap over de dam is volgen er meer." Ik wil het dan ook helemaal niet bagatelliseren.  Wat ik wel graag wil is de andere kant belichten. Ook ik heb op een internaat gezeten, zo'n vierendertig jaar geleden Tien jongeren in één leefgroep met vier groepsleiders. Ik heb ook vaak mentorgesprekken gehad en zat dan één op één met mijn mentorgroepsleiding in een kamertje. Ik ben ook vaak thuis geweest bij groepsleiders. Theo nam weleens een paar jongens mee naar huis op een woensdagavond, waaronder ik. Wat wij dan gingen doen? Voetballen kijken. Op het internaat hadden we, ik spreek over begin jaren '80, alleen nog maar zwart-wit televisie. Theo  had kleurentelevisie thuis. We zaten dan bij Theo op de bank met een zak chips de wedstrijd te kijken. Niks aan de hand. Het enige lichamelijke contact wat we hadden was als we elkaar juichend een high5 gaven omdat er een doelpunt was gescoord. En Frans had thuis op zijn kleine boerderij allemaal dieren die we mochten verzorgen, en in de lente waren er nieuwe lammetjes. Er lag een sloot op zijn terrein waar ik als rebelse puber doorheen baggerde. Ik zat helemaal onder de modder en heb me daar bij Frans thuis omgekleed. Tja, ik kon toch moeilijk in mijn modderkleding terug de auto in? Als je nu zegt dat je je hebt omgekleed bij een groepsleider thuis dan gaan van alle kanten de  bellen rinkelen, staan de instanties in de rij om je te helpen en kun je in elk televisieprogramma je beklag doen.  Elke
woensdagavond hadden we groepsavond en met een groepsactiviteit zijn we, een paar jongens onder begeleiding van een groepsleider, naar de sauna geweest. Er is nooit iemand geweest die dat raar of gek vond en ook niemand van de ouders die daar aangifte van deed. Het kwam best regelmatig voor dat ik "samen was" met een groepsleider. Het was fijn als je even alleen de aandacht kreeg. Want geloof me, met tien puberende jongeren met verschillende handicaps in een leefgroep is dat best wel pittig  en heb ik, nu dat ik er aan terug denk,  veel respect voor hoe de groepsleiders dat allemaal in goede banen leiden. Ik heb het alleen maar leuk gehad. Er is nooit iets gebeurt. Ook niet met die groepsleidster waar ik toch stiekem een beetje verliefd op was. En daar verlangde ik best naar.

En wat er "gebeurde" onder de jongeren..."  Dat noemde we gewoon verkering!

Walter