Tovertafel

Daar is hij dan....

Het is gelukt en daar ben ik ontzettend blij mee. Toen inoktober 2017 mijn boek "Mama, waarom moest ik vallen?' uitkwam wilde ik een
deel van de opbrengst schenken aan een goed doel. Een bijdrage te leveren, in welke vorm dan ook, om anderen te helpen, zit bij mij in het bloed. Wat is er mooier dan dat? Eerder, bij het  verschijnen van mijn drie dichtbundels heb ik een deel gedoneerd aan o.a. Kika en een revalidatiecentrum voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. Ik hoefde echter niet lang na te denken aan welk goede doel ik deze keer een deel van de opbrengst zou schenken. Sinds de opening in mei 2016 ben ik vrijwilliger bij het Ussenhuis, kleinschalig wonen voor mensen met geheugenproblemen. Ik werk daar voor en met de bewoners. Het is mooi werk om te doen. Een spelletje doen, een wandeling maken, samen afwassen, een praatje maken of gewoon een kop koffie drinken, er zijn voor de mensen. De kleine aandacht is een groot gebaar. Iedere bewoner telt. Iedereen heeft een eigen verhaal. Hier gaat dan ook een deel van de opbrengst naar toe. Ik overlegde met de manager en we kwamen op het idee om de opbrengst te besteden aan een tovertafel voor de bewoners. Heel realistisch wist ik dat de opbrengst van mij te verkopen boek, nooit genoeg zou zijn voor een tovertafel. Maar wie A zegt moet ook B zeggen. En wie mij een beetje kent weet dat "ik er altijd voor ga." Vechten om iets te bereiken.  Dus sprong ik op mijn fiets en ging ik bedrijven langs met de vraag of ze mij, en daarmee de bewoners willen helpen doormiddel van een kleine financiële bijdrage, om dit doel te realiseren. Ik ben op bedrijventerreinen geweest waarvan ik het bestaan niet wist. Ik ben menig bedrijf binnen gelopen waar ik normaal nooit zou komen. Vaak kreeg ik te horen: "Daar doen wij niet aan mee." Of "Als iedereen hier komt met vragen om sponsering dan kunnen we wel bezig blijven. Dus nee."  Of  "Wij sponseren al de oudere in India en een project in Afrika." Het leukste en grappigste wat ik te horen kreeg, en dat kon ik wel even gebruiken na steeds maar weer met "nee" op zak te vertrekken was, "Ik doe mee met de postcodeloterij en steun daar mee al vele goede doelen maar de loterij steunt mij niet." Overal waar ik kwam, vond men het een mooi initiatief maar als ik dan met de vraag kwam of ze een kleine bijdragen wilde sponseren, kreeg ik het antwoord, op een paar bedrijven na, die wel spontaan de portemonnee  trokken, "U hoort nog van ons." En u raad het al.......nooit meer iets gehoord. Hoewel ik vaak deze "er onderuit-kom-smoesjes" kreeg te horen en figuurlijk de deur werd dicht gegooid en de moed me vaak in de schoenen zakte, hield ik mij vast aan mijn "het zal me lukken" karaktertrek. Ik schreef "grote namen" aan, die onder het mom, "wie is Walter van Geffen en wat bereiken wij er mee?" mij terug schreven met: "Wij kunnen niks voor u betekenen." Ik bleef echter geloven dat ik mijn energie niet voor niets verspeelde. Op m'n gammele fiets snelde ik me door de regen en bezocht ik een goede-doelen-acties waar, zo dacht ik, misschien wel mensen waren die me zouden kunnen en willen helpen. Er kwamen goede doelen voorbij waarvan ik dacht: maar mijn doel is toch veel "goeder?" Als deze doelen het wel lukt om "voet aan de grond te krijgen" en financieel gesteund te worden dan moet het mij helemaal lukken. Bij deze goede-doelen-actie-bijeenkomst zag ik de wethouder.  De wethouder, wellicht kan die iets voor mijn doel betekenen. Maar durf ik het haar te vragen? "Kom op Water, het is voor een goed doel." zei ik tegen mezelf. "Ik doe het gewoon." Ik raapte mijn moed bij elkaar, ik zette al mijn durf in en  stapte op haar af. Ik heb haar, figuurlijk, "bij haar jasje gepakt." Ik ging recht op mijn doel af en vroeg of ze mij daar op de een of andere manier bij kon helpen. Het was een heel leuk, mooi en verfrissend gesprek daar tussen al die anderen kakelende mensen.  Ze had geen smoesjes en scheepte mij ook niet af en ik kon haar oprechtheid en betrokkenheid duidelijk merken. En dat voor
een wethouder. Mijn ervaringen met de gemeentelijke bestuurders in nette pakken is wel anders. Ze wilde met mij over dit goede doel graag verder praten in een rustigere omgeving en kijken wat ze voor mij kon betekenen en maakte ter plekken een afspraak met mij. Toch had ik nog enige twijfel, gezien mijn eerdere ervaringen met anderen  -kijk mij nou eens belangrijk zijn- wethouders. Maar deze keer was het anders, geen zwaar gesprek, geen er-om-heen-draai-praatjes met uiteindelijk een resultaat van niks.  Nee, de oprechtheid speelde hier een grote rol. Het was echt, het was gemeend. Maar hoe mooi, fijn en eerlijk het gesprek ook was, ik zat daar om een doel, voor het goede doel. Ik liet weten waarom ik voor dit doel ging en hoe belangrijk het is voor deze mensen. Ik zei stellig dat die tovertafel er móet komen. Aan het einde van het gesprek zei ik dan ook, op mij eigen "Walter manier",  -nee had ik en ja kon ik krijgen-  "komt er nou wel of komt er nou geen tovertafel?" En toen gaf de Wethouder mij het antwoord wat ik zo graag wilde horen en waar ik zo voor ging:
"Ja Walter, jou inzet wordt beloond. De tovertafel komt er."  O wat was ik blij omdat te horen. "Echt waar?" vroeg ik nog een paar keer. "Ja Walter, echt waar! De waterlanders bevochtigde mijn ogen van geluk en de wethouder "troostte" mij door een arm om me heen te slaan. Wat ben ik blij dat het is gelukt om het doel, een tovertafel te verwezenlijken. Maar nog mooier, en daar ging het mij om, is dat straks de bewoners hier plezier aan beleven.

Walter van Geffen