Voetbal

Voetbal

Voor wie ben je? Word mij altijd gevraagd als het over voetballen gaat. Ik ben altijd voor de club die het beste is. Hè? Het maakt mij niet zoveel uit. Ik ben dan ook geen voetballiefhebber in hart en nieren. Vind het leuk om te kijken maar als ik het niet zie ben ik echt niet van de kaart. Tweeëntwintig man die achter een bal aan rennen en dat twee keer drie kwartier lang….nee, het kan mij niet echt boeien. Maar er zijn mensen die er echt helemaal in op gaan. Een vriend van mij is helemaal bezeten van voetbal. Hij praat erover alsof z’n leven er van af hangt. In zijn geval is dat ook misschien wel zo want bij menig voetbalrelletje is ie betrokken. Een echte voetbalfan of liever gezegd: een voetbalgek. Z’n hele huis hangt vol met sjaaltjes, vlagen en andere attributen van zijn favoriete voetbalclub. Z’n auto heeft ie laten spuiten in de zelfde kleuren als die van de club. Op z’n kale kop heeft ie het logo van de club laten tatoeëren. Op z’n rug staat z’n favoriete trainer afgebeeld en op z’n borst pronkt het clublied. Hij heeft ook twee clubballen laten tatoeëren ergens op z’n lichaam. Waar? Ik zou het niet weten. "Ga je een keer mee met mij naar een wedstrijd?" vroeg ie mij laatst. Ach ja, waarom ook niet, gezellig dacht ik. Die zondag haalde hij me op. Toen ik de deur open deed stond daar niet mijn vriend maar totaal iemand anders. Nee, het was wel mijn vriend maar helemaal uitgedost met, ik weet niet wat. "We gaan feestuuuuuu!" riep ie luidkeels. "Ben je er klaar voor?" "Festuuuu!" riep ie nogmaals en dat bleef ie maar herhalen terwijl ie er gekke danspasjes bij maakte. O, ik had nu al spijt dat ik beloofd had mee te gaan. Want als dit het begin is, wat staat me dan nog meer te wachten in het stadion? Maar, een man, een man, een woord, een woord. Niet veel later zat ik in zijn naar de clubkleuren geverfde auto en reden we naar het stadion. Voor de gezelligheid, dacht ik. Naïef? Ja naïef. Want bij gezelligheid heb ik toch iets anders voor ogen. Als een dolle ging ie tekeer samen met z’n mede “voetballiefhebbers.” Ik ga wel eens naar de dierentuin maar daar hebben de apen nog meer fatsoen dan wat ik daar zag en hoorde. Zo kende ik hem helemaal niet. Ik dacht alleen maar "ach gut, morgen moet je gewoon weer naar je werk." Dat was voor mij "eens maar nooit meer." Ik kijk dan liever thuis op de bank naar het voetbal op televisie. Het leuke aan het voetbal kijken op televisie vind ik de voor- en nabeschouwing. Er zitten dan altijd een paar van die ex-voetballers aan tafel die dan interessant gaan doen en uitspraken doen van het "hè?" gehalte. Zoals "de bal moet rollen" of "we moeten vooruit spelen." Het is vaak heel lachwekkend die uitspraken. En wat dacht U van "Blind ziet de bal?" Hahaha, geweldig om naar te kijken. Het spelletje valt daarbij voor mij in het niet. Ik verheug me altijd op het eindsignaal. Dan interviewt de interviewer de bezwete voetballers die dan ook van die "he?" uitspraken doen. En, ze zeggen aan het begin van iedere zin "ik denk." Let er maar eens op. Alsof ze het clichébeeld van "domme voetballer" willen ontkrachten. En daarmee willen zeggen: "ík kan wel denken." Iedere zin eindige ze met "en uh..” Ik denk dat we goed gespeeld hebben en uh…. Ik denk dat de tegenpartij slechter was dan wij en uh… Komisch! Nu heeft het woordje “uh” over de hele wereld dezelfde betekenis. Dat komt in de voetballerij goed uit. Dat hebben taalwetenschappers ontdekt. Echt waar? Ja! Hoog opgeleide taalwetenschappers van het taalpsychologisch instituut Nijmegen hebben maanden, misschien zelfs jaren onderzoek gedaan naar het woordje “uh.” Met subsidie? Uitkomst: het woordje “uh” is universeel. Het betekent in de hele wereld hetzelfde. Knap staaltje werk. Dus als een voetballer uit Spanje, Egypte, Peru of Japan “uh” zegt dan bedoeld ie…..tja, wat bedoeld ie dan?

Zelf heb ik in m’n jeugd ook gevoetbald. Ik was laatste man. Toen al. Ben altijd de laatste. Nu nog steeds. Alleen dan niet op het veld. De fanatiekste jongen in het elftal was spits. Dat was toch al zo’n scherpe jongen. Onze trainer van toen heeft het ver geschopt, om in voetbaltermen te spreken. Hij is nu trainer van een of andere betaalde voetbalclub. Liep ‘m laatst nog tegen het lijf. We hebben samen iets gedronken en herinneringen opgehaald. Ik probeerde een “wit voetje” bij ‘m te halen want misschien, heel misschien selecteert ie me voor z’n selectie. En ach, bij gebrek aan talent wil ik ook best wel naast de trainer op de bank zitten. Dat levert me meer op dan dat ik thuis op de bank zit. Toch? Uh…ja!

Walter