Vrijdag 2 november 2017

Kwam vanmorgen de directeur van mijn oude school tegen. We fietsten elkaar
voorbij. Allebei even gestopt voor een praatje. Leuk zeg.

Ik ben gelukkig. Wat een heerlijk gevoel. Maar er komt de laatste weken ook
heel veel op me af, leuke dingen m.b.t. mijn boek maar het is voor mij moeilijk
om alles "te hendelen" zoals ik altijd zeg. Dat is het onzichtbare.
Voor een ander heel gewoon maar voor mij niet. Vanmorgen ook zo'n situatie mee
gemaakt; Gewoon even op de bank geld storten....een ander draait zijn hand er niet
voor om. Voor mij iets wat een berg energie kost. Daarna even rustig moeten bijkomen met een kop koffie voordat ik weer verder kon.

Bijna elke dag, zo rond een uur of drie, merk ik dat mijn "tank" leeg is terwijl ik, zo lijkt het, niet veel energie heb verspeeld in de dingen die ik tot dan toe heb gedaan. Maar ik moet er aan toegeven en me even neerleggen op de bank om "bij te tanken" ook al wil ik er eigenlijk niet aan toegeven, ik kan gewoon niet verder. Straks moet er toch weer gekookt worden dus.....

"Walter, luister naar je handicap!"