Achter de schermen van mijn ik.
Een mooie voorstelling die men ziet.
Maar in de coulisse vallen tranen van verdriet.
Ik speel de hoofdrol, maar voel me een figurant.
Want op dit grote toneel, tussen al mijn medespelers,
voel ik mij niet veel.
Het altijd "net niet".
Het net niet halen en er net niet bij.
Dat is de pijn van mij.
Maar, "The show must go on".
Voor hen die dat wil zien, speel ik de lach.
Maar stiekem hoop ik dat ik ooit de rol
van het “gewoon zijn” spelen mag.
